
Minuten lang keek ik naar zijn foto in de krant. Die oneindige blik in zijn ogen. Koud, bijna levenloos. Welke wereld gaat schuil achter zijn gezicht? Welke ellendige geschiedenis draagt hij met zich mee? Een twintiger. Zo oud als mijn kinderen, maar volkomen onvergelijkbaar. Was er dan helemaal niets meer waar hij zich mee verbonden voelde? Niemand voor wie hij wilde leven? Zelfs zijn eigen pasgeboren kindje niet? Waar is het in godsnaam misgegaan dat hij zich nog maar met één ding verbonden voelde: een bom om zijn middel…