Home > > Verbonden met een bom

Verbonden met een bom

Dick Glastra van Loon

Minuten lang keek ik naar zijn foto in de krant. Die oneindige blik in zijn ogen. Koud, bijna levenloos. Welke wereld gaat schuil achter zijn gezicht? Welke ellendige geschiedenis draagt hij met zich mee? Een twintiger. Zo oud als mijn kinderen, maar volkomen onvergelijkbaar. Was er dan helemaal niets meer waar hij zich mee verbonden voelde? Niemand voor wie hij wilde leven? Zelfs zijn eigen pasgeboren kindje niet? Waar is het in godsnaam misgegaan dat hij zich nog maar met één ding verbonden voelde: een bom om zijn middel…

Terwijl de hele wereld zich laaft aan schokkende beelden van terroristische aanslagen, laat het beeld van zijn foto mij niet los. Een jongeman die zomaar bij mij in de straat had kunnen wonen. In een gezin zoals zovelen bij mij in de buurt. Een Amsterdammer, zoals we allemaal Amsterdammers zijn in ons plezierige Mokum. Zou zijn diepgewortelde haat mij zijn opgevallen? Wist ik van zijn frustraties? Kende ik zijn geschiedenis? En als ik die al kende, zou ik er dan wat mee hebben gedaan? Zou ik hebben gemerkt dat hij zich uiteindelijk aan nog maar één ding wilde verbinden? Een bom! 

Mijn gebruikelijke loopje naar de supermarkt voelt deze keer anders. De luidruchtig lachende en kwetterende jongelui op het pleintje kan ik niet meer los zien van die ene foto. Hoe zou het met hún leven zijn? Nee, hun blik is niet koud en levenloos. Zij lachen, maken ruzie, slaan elkaar hardhandig maar vriendschappelijk om tenslotte met een stevige hug de verbondenheid te bezegelen. Dat zit wel goed. Of toch… dat dachten ze van hém van die foto ook. Ik ken ze niet echt. Ik ken hun frustraties niet. Ik zie ze alleen maar en zeg hen gedag: ‘hé man!’ Ik weet niet wat hen bezig houdt. Ik mag ze graag. Ze zijn mijn vertrouwde straatbeeld. 

Ik wil dat dit vertrouwde straatbeeld nooit verstoord gaat worden door een bericht dat een van hen zich nog slechts verbonden voelde met een bom. Ik wil nooit een foto van een van hun gezichten zien in de krant met zo’n oneindige blik en levenloze uitstraling. Ik zou mijn wandelingen naar de buurtsupermarkt duizend keer herhalen en me afvragen: had ik het kunnen weten, had ik het kunnen zien? Had ik iets moeten doen?

Hoe effectief zijn de ontelbare raketten op doelen van welke terroristische groepering dan ook, als wij niet in staat zijn om onze jongelui, onze toekomstige generatie, onze hoop, te binden aan onszelf? Zíjn foto staat voor mij symbool voor een grote uitdaging: de strijd tegen terreur begint bij onszelf! Ik wil alle jongeren horen roepen wat hen niet bevalt. Ik wil al hun frustraties horen. Ik wil weten wat hen beweegt. Ik wil weten wat zij te bieden hebben. Ik wil alle sluizen open zetten om hen te laten excelleren in ónze samenleving. Zodat we met zijn alle kunnen genieten van hun glunderende gezichten, zoals ik geniet van mijn twintigers.

Dick Glastra van Loon is directeur van Eigenwijks


twee reacties op "Verbonden met een bom"

Terrence
-1-  Terrence:
'Als er iets speelt in een land, laat het alsjeblieft de kinderen zijn'.
Ik weet niet meer van wie die uitspraak is maar voor mij is het duidelijk:
het begint allemaal bij de kinderen, bij goed onderwijs, bij het opvoeden van de ouders.
JohnN
-2-  JohnN:
''Terwijl de hele wereld zich laaft aan schokkende beelden van terroristische aanslagen...'' deze zinsnede stoort mij geweldig in dit stuk waarin ik me verder wel voor een groot deel kan vinden. Kijk eens in een goed woordenboek wat ''zich laven aan'' eigenlijk betekent. Er zit een zekere wellust in dat woord wat in dit verband natuurlijk helemaal misplaatst is. De hele wereld ''laaft'' zich goddank niet aan schokkende beelden, anders is alle hoop verloren.
IS-en-soortgelijke-groeperingen doen dat misschien wel als ze hun rondedansjes met Ak47 salvo's maken bij weer een ''geslaagde actie'', maar ik hou me toch maar vast aan het vertrouwen dat niet de hele wereld zulke sensatiedrang kent. Ik kijk nooit naar de propagandafilmpjes die zieke geesten op het internet gooien en dat zouden nog veel meer mensen moeten doen.

Jongeren die radicaliseren zou aan het verstand moeten worden gebracht dat in elke terroristische organisatie de echte macht wordt uitgeoefend door mensen die zichzelf niet blijmoedig offeren voor de ''goede zaak'' maar goed beschermd verstopt zitten, terwijl ze hun vuile werk door de bekeerlingen laten uitvoeren. Radicaliserende jongeren die daadwerkelijk vuur- en bomactief worden zijn niet anders dan huurmoordenaars bij de maffia. Als ze dat eenmaal doorhebben laten ze zich niet meer vrijwillig strikken. Hier ligt een taak voor de opvoeders. De hele reeks van pappa/mamma, onderwijskrachten/buurtwerkers tot en met imams.
Als ik niet overweldigd was door het verdriet om onschuldige willekeurige slachtoffers zou ik zowaar nog medelijden voor die knapen hebben die door de ware slechteriken worden besodemieterd. Dat zou ik ze bij voortduring willen zeggen, zolang ze nog aanspreekbaar zijn...

Reageren?  

Lees vooraf even de regels voor discussies op Amsterdam Centraal door.

Eigen afbeelding bij reacties? Ga naar gravatar.com en meld je aan met het mailadres dat je ook hier voor reacties gebruikt.

(verschijnt niet online, is nodig voor gravatar afbeelding)
(optioneel veld)
Om geautomatiseerde spamreacties te voorkomen, wordt u gevraagd deze simpele vraag te beantwoorden.

Reactiemoderatie staat aan op deze site. Dit betekent dat je reactie niet zichtbaar zal zijn, tot deze is goedgekeurd door een beheerder.

Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.