Liefdesslotjes. U heeft er vast wel eens van gehoord. Het schijnt dat je relatie namelijk geen enkele kans van slagen heeft als je niet samen met je geliefde een hangslotje aan een brug hebt gehangen om daarna het sleuteltje in het water te gooien. Dit zou een aantal dramatische epidodes in mijn liefdesleven kunnen verklaren, maar ik zoek de oorzaak daarvan liever bij mijn eigen weerbarstige karakter. Dus voor wat betreft die gekke slotjes: stop met die gekkigheid!
Een kleine wandeling door de binnenstad is voldoende om begrijpen waar dit over gaat. Vooral in het wallengebied hangen een groot aantal bruggen vol met hangslotjes. Ze hangen aan relingen, tuidraden en waar je ook maar een slot aan kan hangen. Op de Staalmeestersbrug bij de Staalstraat moeten de slotjes geregeld worden weggeslepen omdat het totale gewicht de veiligheid op de brug in gevaar brengt, maar ook de nieuwe J.J. van der Veldebrug bij het Oosterdokseiland is een dankbare plek voor deze deze valse uitingen van liefde.
Herkomst
Over de herkomst van dit verschijnsel doen de meest fantastische verhalen de ronde, de meest geloofwaardige is dat de rage in de jaren 90 vanuit Oost-Europa is overgewaaid naar het westen. Eugène Green maakte een film rondom dit fenomeen en Luis Prieto verfilmde het boek van Federico Moccia met hetzelfde thema. Daarna verschenen de slotjes is vrijwel alle grote Europese steden. In Parijs was vooral de Pont des Arts populair onder verliefde stelletjes, totdat deze onder het gewicht van alle slotjes, zo'n 45 ton, dreigde te bezwijken.
Veel steden weten niet hoe ze met dit verschijnsel om moeten gaan. Sommige steden proberen de rage te verbieden, maar er zijn ook bestuurders die een kans zien om hun gemeente op de kaart te zetten door de slotjes juist expliciet toe te staan. Amsterdam is ondertussen nog niet verder gekomen dan het wegslijpen van al te snel voortwoekerende slotjespopulaties en het dreigen met 'een ontmoedigingsbeleid'. Dat is raar, want volgens mij wordt het vastmaken van voorwerpen aan gemeentelijke eigendommen in onze plaatselijke verordeningen nog steeds verboden.
Commerciële hype
Maar lieve mensen, dit is geen sympathieke, cultuurverrijkende rage, dit is een keiharde commerciële hype. Gewiekste ondernemers storten jaarlijks tonnen aan zware metalen in de binnenstad, waarvan een deel in ons grachtenwater verdwijnt. De verspreiding van de slotjes, in tientallen kleuren en motieven, gegraveerd of niet gegraveerd, vindt plaats vanuit de vele tientallen souvenirswinkeltjes of speciaalzaakjes in de binnenstad, maar ook vanuit boekenwinkels, kiosken en warenhuizen. Bovendien kun je je liefdesslotjes online bestellen op websites die je ook nog eens vertellen hoe geweldig romantisch je bent en op welke plekken in de stad nog ruimte voor je slotje is. De kopers, meestal jonge toeristen die na één of twee dagen Amsterdam alweer verlaten, zadelen ons op met instabiele bruggen die niet onderhouden, geschilderd of schoongemaakt kunnen worden zonder de periodieke herrie van slijpschijven, maar ook met vele kilo's aan metaalstof en schroot.
Als de Algemene Plaatselijke Verordening op dit terrein toch niet wordt gehandhaafd, dan moet het volgende denk ik ook wel kunnen: de winkels van slotjesverkopers dichttimmeren, er grote sloten aan hangen en de sleutels weggooien in het IJ. Dat heet dan een koekje van eigen deeg dus. Met inscriptie.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
Het lijkt me dat geen enkele verkoper van slotjes dat keurmerk mag krijgen. De ijzerwarenwinkel kan slotjes aan Amsterdammers verkopen op vertoon van een bewijsje dat je hier woont.