Wat deed u in het stemhokje? Nog in de rij hoorde ik een buurman fluisteren: ”Ik ben mijn stem kwijt.”
“Heb je ‘m verpatst?” bulderde een ander.
Schor gelach, het was vroeg en de kelen waren nog niet gesmeerd.
Toen ik het hokje in mocht, was ik even in verwarring, want per ongeluk had men mij twee stembiljetten voor het referendum meegegeven. Mijn extreemlinkse eerlijkheid gebood mij er één terug te geven, maar mijn rechts-geïndoctrineerde graaibrein zag toch ook een gemiste kans.
Zo missen we allemaal wel iets.
Zetels, geloofwaardigheid, vertrouwen, de boot, een stukje gehoor, liefde, boterhammen met pindakaas, een potje kaarten, Halbe Zijlstra.
In oktober verloor ik bijna mijn hart tijdens mijn avondlijke forensen-metroritje tussen Centraal en Amstel, terwijl ik naar muziek luisterde. In gedachten keek ik naar de aantrekkelijke man tegenover me, blijkbaar iets te lang, want tussen twee nummers door hoorde ik hem aan de man met wie hij praatte vragen:
“Waarom kijkt die vrouw zo naar me?”
“Ik denk dat ze je leuk vindt...”
Betrapt keek ik naar de grond, mijn nagels, de pluisjes op mijn jas, terug naar zijn gezicht en ja, hij deed iets met zijn ogen, een trillertje. Ik denk dat we allebei evenveel schrokken.
Toen ik uitstapte, keek ik nog even naar hem, maar hij keek nog steeds voor zich uit, naar daar waar ik niet meer zat. Of naar zichzelf, weerspiegeld in de ruit.
Gemiste kans, en ik hoopte op een tweede, maar kort daarna verloor ik op vreemde wijze mijn evenwicht, en mijn baan, en zat maanden thuis.
Na het stemmen liep ik door de stad, en werd herhaaldelijk belaagd door in groene jasjes gestoken vrijwilligers, flyer in de uitgestoken hand, klaar om mij te woord te staan en mijn kiezershart te stelen. Ik moest ze teleurstellen, hoewel die teleurstelling van korte duur was, want gisteren zag ik ze alweer taart eten.
Daarna stond ik in de metro, mijn hart spatwaterdicht in een supermarkttasje met hamsters erop. Ik hoorde twee vrouwen praten over hun worsteling met verliefdheden. Waaraan ze beiden de post- dramatische wending gaven, dat deze bedoeld waren om van te leren.
Wie schudt dan de kaarten, vroeg ik me af.
Leren we sowieso van eerdere gebeurtenissen? Kijk maar naar de racistische paddenstoelen die her en der in de gemeenteraden en elders in de wereld wortel schieten.
De metro denderde voort. Meerdere mensen keken naar me, alsof ze graag eens een potje met me wilden kaarten.
Op rechts probeerde een kale man mijn blik te vangen, die was duidelijk uit op een partijtje bonken. Een vrouw die op een bekende actrice leek, dacht aan klaverjassen.
En een stel toeristen verdacht ik van een hevig verlangen naar pokeren.
Ik klemde mijn tasje dicht tegen me aan. Ik ga niets meer verliezen, zo nam ik mij voor. En mijmerde wat over de ruitenheer met mijn hartenvrouw.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
twee reacties op "Hartenjagers"