AmsterdamCentraal.nl

Ter gelegenheid van de Olympische spelen in Londen, had het prestigieuze hotel Claridges , een van zijn restaurants geheel laten ombouwen voor de koks van het beroemde Deense restaurant Noma.
Want je moet je verwende internationale clientèle iets bijzonders voorzetten.
Zoals o.a. levende mieren op een nestje van brandend stro.
Soms wisten de klanten niet of iets tot de tafeldecoratie behoorde of bedoeld was om te consumeren.
Dat was nou juist het leuke eraan, daarvoor betaalde je een godsvermogen.
En het is niet zo eenvoudig die mieren vers te houden; ze moesten levend worden geserveerd, en de helft had tijdens de reis het loodje gelegd en was niet meer bruikbaar.
Ook moesten het een bepaald soort Deense mieren zijn. Ze konden niet door willekeurige Engelse mieren worden vervangen en moesten extra worden ingevlogen.

Nu was de lunch bij Bridges minder extreem, maar men heeft zich uitgesloofd in het maken van kleine kunstwerkjes van de meest bizarre combinaties, zoals haring met sinaasappelgelei.
Het lijkt er op dat de koks die zo veel moeite doen om in de moordende concurrentie slag overeind te blijven volkomen hun doel voorbij geschoten zijn.
Men ging het avontuur aan door “vergeten” groentes weer op te dissen, in minuscule, onherkenbare porties.
Ook worden ingrediënten gebruikt die vroeger golden als armeluis eten zoals polenta en koolvis.
Ik herinner me een film van ik meen, Ettore Scuola, waarin zich een grote Italiaanse familie rond de tafel drong waarop in het midden een berg polenta uitgestort werd met een heel klein beetje tomatensaus er bovenop. Daar moest je dan naartoe eten.
Bij Bridges werd de polenta echter in een schattig klein koekje gepresenteerd, licht geroosterd, en op een bedje van het een of het ander. Koolvis kan ik mijn katten niet eens meer voorzetten, maar die werd hier in stukjes in een soort bruine gelatineachtige substantie gevat en daarna in een flinterdun plakje geserveerd. Met een soort zoete “lak” van iets wat naar ketjap manis smaakte.
Zag er prachtig uit, als een soort grove plokworst, maar lekker? Niet echt.
Je krijgt bij ieder eenhapsgerecht een college over de samenstelling.

Als je het treft, kun je in Frankrijk of in Italië in een pretentieloos provinciaals restaurant, een prachtig afgewogen maaltijd krijgen in bescheiden porties, die goed op elkaar afgestemd zijn voor een fractie van het bedrag wat deze lunch moet hebben gekost, maar waar je met een voldaan geluksgevoel de tafel verlaat.
Even als modeshows eigenlijk niet meer bedoeld zijn om kleding te tonen waar iemand zich mee op straat, of waar dan ook elders, in het openbaar mee zou willen vertonen.
Lijkt het of het in de chiquere horeca meer om te doen is elkaar af te troeven met onzinnige creaties dan ons te laten genieten.