AmsterdamCentraal.nl

Ik ben een van die mensen die niet goed tegen de narigheid in de wereld kan en behept is met een overmaat aan empathie. Die gaat gepaard met moedeloosheid; ik kom niet veel verder dan maar wat geld overmaken aan verschillende organisaties waarvan ik hoop dat ze het geld goed besteden.

Stickervel

Dat heeft het Leger des Heils natuurlijk ook opgepikt; aan mijn zwager zullen ze geen brief sturen.
Die pepert me alleen maar in dat de directeuren van dit soort organisaties teveel verdienen.
Afgezien daarvan schijnen sommige fondsenwervers te vinden dat de donateurs die ze al hebben, gepaaid moeten worden door ze een veer in hun reet te steken. Ze nodigen ze uit voor feestjes en sturen ze een kleine attentie in de vorm van bedankbriefjes en een stickervel met het adres van de donateur erop, zodat hij die achterop een brief kan plakken.
De Zonnebloem stuurde me ook zo'n stickervel, maar ook een uitnodiging voor een feestje in het Loo.

Bedelbrieven

Ja hoor eens, daar geef ik geen geld voor, dat vind ik een vermorsing van fondsen.
Goed ik ben niet gegaan en ze krijgen gewoon nog iedere maand geld van me, zoals ook Novib/Oxfam, Artsen zonder grenzen, Vluchtelingenwerk en Millieudefensie. Wat ze er niet van weerhoudt me verder regelmatig bedelbrieven te sturen.

Ik probeer me verder maar iets te harden door te denken dat ik niet alle problemen kan oplossen, maar dat dit me er niet van moet weerhouden om mijn kleine bijdrage te leveren. Hoewel ik vaak denk als ik de zoveelste bedelaar of straatmuzikant voorbij loop en niets geef, omdat mijn verdomde geld ergens in een van de vele tasjes in mijn rugzak zit: “Maar als ik hem al niets geef, wie doet het dan wel?."

Een oplossing is om veel binnen te blijven en het nieuws te mijden.
Binnenblijven is niet bevorderlijk voor de geestelijke gezondheid. Dus ik ga naar buiten met een portemonnee met kleingeld in mijn jaszak.

Ongure ruimte

Nu heb ik me het lot van de groep 'We are still here' aangetrokken. De hopelozen, uitgeprocedeerden die van de ene ongure ruimte naar de andere trekken, en die nu niet meer voor enige voorziening in aanmerking komen, in het kader van het ontmoedigingsbeleid van onze nieuwe burgemeester. De stad is minder 'lief' geworden sinds van der Laan dood is.
Ze zitten nu gelukkig nog in een verwarmde ruimte, het voormalige Juttersdok ophet Zeeburgerpad, waar ik tot het failliet ging, als vrijwilliger werkte.

Verhongeren doen ze niet, ze krijgen verlepte groenten en oud brood.
Andere goede zielen hebben ze voorzien van matrassen en een paar stoelen, zelfs een muziekinstallatie en CD’s .
Uiteraard loopt er een procedure bij de rechtbank om ze ook daar weer uit te knikkeren.
Ik ben nu verbonden met 'Boost' in de Transvaalbuurt, een stichting die integratie van vluchtelingen bevordert, en die op dit moment in een groot schoolgebouw is gevestigd.
Ik probeer daar douchegelegenheid voor ze te regelen, en een mogelijkheid om kleding te wassen.
Ik betwijfel of dit gaat lukken. Boost wordt gesubsidieerd door de gemeente, en compromitteert zich wellicht door het op te nemen voor een groep die de gemeente kwijt wil.
Ook mijn mailtje aan dezelfde zwager, of hij in zijn netwerk niet iets zou kunnen doen, bleef tot nog toe onbeantwoord.

Schuldgevoel

Ik ben geen ondernemer, heb geen invloedrijke contacten, voel me nu al als vanouds ontmoedigd over de situatie.
Hetzelfde verwijt “maar als ik het al opgeef, wie gaat het dan wel doen?” bekroop me weer.
Dus met dit schuldgevoel heb ik die brief van het Leger des Heils maar weer uit het oud papier gevist en ziedaar: behalve de brief met vele zielige verhalen, een prulletje in de vorm van een kerstengel, een stickervel met kerstversiering en mijn naam en adres erop.
Dat hadden ze nou niet moeten doen.