De eerste keer dat ik David Bowie echt hoorde was op het moment dat ik achterin een Volkswagenbus zat. Natuurlijk kende ik Major Tom, maar toen door de Volkswagenbus het nummer Golden Years klonk heb ik sprakeloos geluisterd. Net zoals ik sprakeloos was toen ik vanochtend het nieuws hoorde dat hij was overleden.
In de Volkswagenbus zat ik met M. en mijn oudere broer reed. We hadden een grote kast gekocht en M. en ik zaten klemvast achterin tussen de kast en de wand van de bus. Maar toen ik dat nummer hoorde, toen wilde ik opspringen en door de bus gaan dansen. Maar dat ging niet. Maar sinds die tijd was ik Bowie-gek.
Elke plaat kocht ik van hem en draaide ik grijs. Maar vooral de platen Alladin Sane, Diamond Dogs, Young Americans, Station to Station en Heroes, waren mijn favoriet. Het concert waar ik 1978 was in de Ahoy hal staat me nog steeds glashelder voor de geest.
Low, Lodger en Scary Monsters, ook al stonden daar ook prachtige nummers op, draaide ik toch wat minder. Maar bij Let's dance haakte ik toch een beetje af. Nu luister ik ook daar met plezier naar, maar toen vond ik het niets. The Serious Moonlight en the Glass Spider tour heb ik natuurlijk allebei meerdere keren gezien, maar dat vond ik toch minder.
Toen Bowie begin jaren negentig in Paradiso speelde, heb ik veel moeite gedaan om binnen te komen. Helaas is me dat niet gelukt. Ik was natuurlijk wél op het Museumplein waar toen grote beeldschermen stonden met de beelden vanuit Paradiso.
Bowie dood verdomme, ik kan het niet geloven. Die man heeft zoveel invloed gehad! Niet alleen op mij, maar op de hele wereld. Het laatste concert van hem zag ik in De Arena in 2004, samen met mijn zoon, die toen een jaar 14 was. Het concert was toen een soort greatest hits show. Geweldig dus. Zelfs Let’s Dance zong ik mee. Ik kan natuurlijk al de bijzondere momenten opnoemen die ik met de muziek van Bowie heb mee gemaakt. Maar wat hebben we daaraan. Ik ga kijken of ik de laatste CD Blackstar kan krijgen. Het zal wel moeilijk worden. Verder wil ik hem eigenlijk alleen maar bedanken voor de rol die hij in mijn leven heeft gespeeld.
bowie overal. Ook al hier.
Groningen is geen Amsterdam.
Overkill Amen.