AmsterdamCentraal.nl

“Je mag van geluk spreken als je nog met de pont mee kan. Om vijf uur stopt ie ermee. Het gaat vreselijk stormen. Code rood. Godskelere, ik heb het nog nooit zo druk gezien. En al die mensen hè.  Ik kon nog net mee op de heenweg. Afgeladen vol was ie. De mensen zaten op m’n scooter. Normaal moeten ze niet in de buurt kommen. Ze blijven met hun jatten van dat ding af.  Maar nu kon ik er niks tegen doen. Nou en terug lukt niet meer. Dan moet ik helemaal omrijden. Ja het is weer wat, dat ken je net zeggen”. Ze lacht haar schaterlach schor. Haar oogleden krullen zich vrolijk rond haar ogen.

“Nee” roep ik terug terwijl ik mijn voeten op til voor haar stofzuiger. “ Ik hoef niet met de pont. Ik ben met de auto”.

“Nou, dat is ook wat. De ringweg zit ook helemaal dicht. M’n man belde net en die zit helemaal vast. Die ken geen kant meer op. Dusssss……….je ken beter wachten. Ben ik effe blij dat ik met de scooter ben”. De stofzuiger knalt hard tegen een van de tafelpoten. Ze rukt de stofzuiger los en duikt de toiletten in. 

Ik vraag haar voorzichtig te doen. 

“Ja, wat dach ie?  Hahaha.  Ik waai niet zo snel van mijn scooter af hoor. Jij ook hè”.  Ze zwaait de stofzuiger de gang op.  Door de deuropening brult ze: “Tot morruguh”.

Als ze weg gaat, waait het hard. De deur klapt achter haar dicht. Haar scooter heeft ze geparkeerd in het fietsenhok.  Achterop zit een wit bibberig hondje in een plastic mandje. Zijn krullen zijn een beetje gelig. Hij wacht op haar. Elke dag in het fietsenhok. Hij springt af en toe het mandje uit om te plassen. Weer terug in zijn bakje draait en keert hij zich net zolang totdat hij de goede kant op zit.  Zijn ogen zijn strak gericht op de deur waarachter zij verdwenen is.  

Het beestje keft haar tegemoet.  Zijn hele lijfje trilt wanneer ze hem aait. Hij springt in haar armen. Ze praat zachtjes met hem. Dan zet ze hem resoluut terug.  Ze schuift haar muts, met de grote ring van bont op haar hoofd. Het hondje krimpt in elkaar bij de aanblik van zijn gemutste vrouwtje. Ze lacht luid en schor en aait hem stevig over het kleine hondenkopje. Kaarsrechtop  rijdt ze met hem de straat uit. Ik zwaai naar haar, ze zwaait niet terug. Het hondje houdt met een pootje de bloemen op haar jurk vast.