Mijn moeder was onlangs voor een paar dagen in het ziekenhuis. Vanwege haar specifieke medische klachten werd dat het VU medisch centrum. Redelijk eten en aardig personeel. Wel jammer dat zij in een rolstoel op de eerste dag naar de afdeling Cardiologie werd gereden, terwijl zij voor darmonderzoek was opgenomen.
'Tsja,' verontschuldigde de verpleegkundige zich, 'ik heb geen tijd om de medische kaart te lezen, hoor! Sorry.'
Die middag werd ik gebeld door een verpleegkundige: 'Bent u de zoon van een mevrouw die hier vanmorgen werd binnen gebracht?' Omdat ik er niet van houd te liegen antwoordde ik bevestigend.
'Zij wil u nu namelijk heel graag spreken aan de telefoon want zij heeft niet lang meer en wil u nog wat zeggen.' Nodeloos te zeggen dat ik mij een hoedje schrok. Enkele seconden later had ik een rochelende mevrouw aan de lijn wiens stem in niets leek op die van mijn moeder. Ik vroeg haar haar adem te sparen en de telefoon terug te geven aan de verpleegster. Die vroeg ik om voortaan te controleren of de naam op de kaart aan het bed overeenkomt met die op het patiëntendossier. Zij verklaarde daar geen tijd voor te hebben.
De volgende dag werd mijn moeder door een zeer welwillende en vriendelijke verpleegkundige keurig voor onderzoek naar de betreffende afdeling gereden. Op de vraag van mijn moeder waarom zij hier naar een bord met de term 'Nierdialyse' keek, terwijl zij voor darmonderzoek kwam, antwoordde de verpleegkundige - misschien raadt u het al - :'Tsja, ik heb geen tijd om medische dossiers in te kijken, hoor! Sorry.' En nee, het was niet dezelfde persoon die mijn moeder een dag eerder per abuis naar Cardiologie reed.
De dag dat zij uit het ziekenhuis werd ontslagen kreeg ik een telefoontje: 'Wilt u uw moeder doorgeven dat zij 24 december om 15:15u voor nacontrole wordt verwacht?'
Ik vroeg: 'Waarom belt u haar zelf niet?'
'Tja meneer, wij hebben haar nummer niet.'
Blijkbaar laat het VU patiënten dus gaan zonder over hun contactgegevens te beschikken. Heel apart dat in het patiëntendossier dan wel de gegevens staan van contactpersonen. Maar goed.
En het is nog niet voorbij: mijn moeder belde naar het ziekenhuis om door te geven dat zij met 'het busje' zou komen. Vervolgens kreeg zij te horen dat de afspraak van die middag naar 's ochtends was verschoven. Mijn moeder vroeg waarom zij niet op de hoogte was gebracht waarop keurig werd geantwoord: 'Daar hebben wij hier geen tijd voor.'
Ik begrijp dat er werkdruk heerst. Die heerst blijkbaar overal en in Amsterdam het meest. Maar wat ik mij afvraag: wanneer mensen op het werk geen tijd hebben om hun werk te doen, waar zijn zij dan op het werk wél mee bezig?
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
vijftien reacties op "Geen tijd om dossiers te lezen"
Vragen over mijn geboortedatum. postcode etc. Om er maar zeker van te zijn dat ze goede patiënt voor zich hadden. Een simpel maar doeltreffend systeem.
Ik zou het hier niet bijlaten.
Met het VU heb ik ook geen goede ervaringen. Bij een kaakoperatie kletsten de arts en de assistente over hun vriendjes. Nou, hun seksleven was echt treurig maar dat hoef ik toch niet weten? Na de behandeling kreeg ik een bak informatie over me heen waarvan ik 80% al weer kwijt was toen ik het ziekenhuis verliet.
De arts was ook nog boos dat ik haar gebeten had. Dan had je me maar niet zo moeten martelen, trut!
Ook ik kreeg daarna een vel stickers waarop mijn patiënt dossiernummer VET gedrukt boven mijn eveneens VET gedrukte naam stond. Alles ok (dacht ik).
Maar toen ik drie maanden later voor vervolgbehandeling opgeroepen zou worden bereikte men mij niet op het tel.nr. dat zij probeerden. In de computer stond nl. een nummer uit 1995, ingevuld toen die gegevens actueel waren. Was men vergeten te wissen en te vervangen...
Ja, ik had het kunnen weten als ik het stickervel had bestudeerd, daar stond dat oude nr. op, maar wie is nu de professional: ik als patiënt of de opgeleide kracht die de registratie verzorgt?
In informatievoorziening geldt er in het algemeen een haal- en een brengplicht dus jij bent ook verantwoordelijk. Ik kan me voorstellen dat het mis gaat omdat je onder de indruk bent wat er in zo'n ziekenhuis gebeurt.
Er is geen enkel systeem dat onfeilbaar is maar door herhaaldelijk te controleren verminder je de kans op feilen wel.
Als iemand achter de balie aan het beeldscherm je gegevens in het bestand invoert - de bestaande data van verzekering en woonadres van twintig jaar oud daartoe wist - vervolgens om je vaste, mobiele nr. en e-mail adres vraagt, is die persoon verantwoordelijk dat ook die data gecorrigeerd worden.
Met je laatste zin trek je de juiste conclusie, maar die geeft geen grond voor het omkeren van de verantwoordelijkheid.
Het is duidelijk waar die ligt, bij het gewone mensenwerk, met of zonder slordigheid.
De irritatie blijft alleen als een nep-excuus (sorry hoor, maar ik heb geen tijd om de dossiers te lezen) de verantwoordelijkheid bij het slachtoffer probeert te leggen. Zoveel deemoed als Herbert veronderstelt heb ik helaas niet in huis ...
Iedereen een fijne avond zonder al te veel donderslagen voor de deur. Goed 2015!
Maar ik vind wel de het VU wel heel erg veel fouten heeft gemaakt die niet door middel van een gesprek kunnen weggewerkt worden.
Er zijn wel erg basale fouten gemaakt door het VU. De essentie van informatievoorziening is nu juist dat de juiste persoon de juiste informatie krijgt. Een arts krijgt in een medisch dossier andere en vaak meer informatie te zien dan een verpleegkundige of een receptioniste.
Dat een verpleegkundige geen tijd heeft om in een medisch dossier te kijken is werkelijk een kulredenatie van hem. Waarop baseert hij dan zijn werk dan op? Doet hij dan maar wat? Op welke gronden?
Ondanks de gereformeerde achtergrond van het VU lijkt het mij alsof je daar aan de heidenen bent overgeleverd.