
Normaal gesproken zorg ik dat ik zo min mogelijk met Amsterdamse ambtenarij te maken heb. Helemaal sinds ik ooit een paar maanden op een gemeentelijke dienst heb gewerkt als uitzendkracht en alle vooroordelen over ambtenaren niet alleen werden bevestigd, maar de realiteit gewoon nog veel erger bleek te zijn. Het werk naar elkaar toe proberen te schuiven, de organisatorische chaos, een stuitend gebrek aan computervaardigheden bij het personeel, twintig mensen die het werk doen van vier. Eén man van achterin de vijftig gaf ronduit toe dat hij de hele dag niks zat te doen en vanwege een reorganisatie was weggezet in een onnodige functie. Jeugdige collega’s die nu zijn werk deden, waren als gevolg van onervarenheid fout op fout aan het stapelen.
Afgelopen jaar kreeg ik helaas twee keer ongevraagd te maken met de gemeentelijke bureaucratie. Eerst werd er ten onrechte 15.000 euro op mijn rekening gestort door de gemeente. Ik had überhaupt nergens om gevraagd, maar had blijkbaar recht op 150 euro en dat werden er door een ‘foutje’ honderd keer zoveel. Iedereen die iets weet over het inrichten van procedures rond dit soort transacties weet dat dit geen toevallige fout is maar het gevolg van amateuristisch leidinggeven. In een professionele omgeving gaan er bij minstens drie mensen belletjes rinkelen voordat een foutje een fout wordt, maar bij de gemeente Amsterdam niet. Worden de verantwoordelijken dan niet ontslagen? Het lijkt soms wel zo, maar als je goed leest staat er dat desbetreffende directeur ‘zich mag gaan bezighouden met andere gemeentelijke projecten’. Of met een ander woord: nee.
Weer raak
In juni dit jaar was het weer raak. Ik parkeerde mijn fiets vanaf de stad gezien voorbij het tunneltje en vóór de fietsbrug richting het stationseiland, vlakbij de fietsflat. Uiteraard houd ik mij als burger aan de wet en had op het bord gelezen dat fietsen op het stationseiland in de voorzieningen geplaatst moeten worden of anders kunnen worden weggehaald. Aangezien ik mijn fiets parkeerde tegen de ronde leuning vlak na het tunneltje, dus vóór de fietsbrug en dus vóór het water rondom het stationsgebied, (kaartje) dacht ik als een braaf burger op de trein te kunnen stappen. Brug, water, eiland, het is ook niet zo heel ingewikkeld zou je denken.
[Klik voor hele afbeelding]
Eigen schuld
De gemeente Amsterdam dacht daar anders over. Bij terugkomst was mijn fiets verwijderd en kon ik deze ergens halverwege Haarlem ophalen tegen 10 euro administratiekosten. En ik kon een nieuw slot kopen uiteraard. Maar het bleek allemaal m’n eigen fout, want ik had voordat ik m’n fiets daar parkeerde natuurlijk even op m’n telefoon 'Art.4.2 en 4.27 APV' erbij moeten pakken. Daar had ik kunnen lezen dat de gemeente inderdaad het recht heeft om bepaalde gebieden aan te wijzen waar fietsen in de voorziening moeten staan. Er staat weliswaar nergens welk gebied de gemeente beschouwt als stationseiland (op het bord ook niet met hoofdletter geschreven), daarom had ik eerst ook nog even moeten googelen op 'Aanwijzingsbesluit Stationseiland' (stom, vergeten) en daar staat duidelijk dat het stationseiland begint bij ‘de rooilijn van de Prins Hendrikkade’. De pdf opent trouwens niet op mijn verder uitstekend werkende Android (met geïnstalleerde pdf reader), maar dat ligt vast aan mijn telefoon.
Uiteraard heb ik meteen bezwaar gemaakt, en vandaag, 50 dagen later, kreeg ik bericht dat mijn bezwaar ongegrond is verklaard. Ik kan tegen dit besluit wel binnen 6 weken beroep instellen bij de rechtbank, maar aangezien de gemeente graag op kosten van de burger eindeloos procedeert tegen diezelfde burger, denk ik dat ik hiervoor bedank.
Het zou mij niks verbazen als de knipacties tot en met de Haarlemmersluis dóórgaan. Daar staan òòk nieuwe fietsenrekken en officiëel is het recht vóór het huisnummer 1 van de Prins Hendrikkade. Dat is namelijk de hoek met de 'Korte' Nieuwendijk.