De harde realiteit ontneemt je soms de lust om over mooie ervaringen te schrijven. Zo wierp het neergeschoten vliegtuig MH17 een gitzwarte schaduw over de afgelopen week. Een week die zo mooi begon, met twee prachtige concerten in Paradiso. Concerten waar het nu lastig blijmoedig op terugkijken is. Met terugwerkende kracht geeft de maandagse powerrock van The Afghan Whigs me kracht, terwijl het optreden op dinsdag van de getormenteerde singer-songwriter Conor Oberst me juist troost biedt.
Zonder weerstand geen glans. Dat geldt zeker voor Conor Oberst. De frontman van folkrockband Bright Eyes kiest nooit voor de makkelijkste weg, gaat met zijn muziek de confrontatie niet uit de weg. Zijn breekbare maar toch krachtige stem klinkt beter dan ooit op het nieuwe solo-album ‘Upside Down Mountain’, met name in het prijsnummer ‘Zigzagging Toward The Light’. Een lied over vertwijfeling in de grote stad. De afgelopen dagen beluisterde ik het als een verwoording van het noodlot dat zonder aankondiging kan toeslaan – in Manhattan, Mokum of Donetsk.
“I’m blessed with a heart that doesn’t stop
My mind’s a weathervane, it spins around just like a top
Knows what the winds of fortune bring
In the season of the witch
Home is a perjury, a parlor trick, an urban myth
Oh, how the circumstances change
This world is smoke and steam
Compromise and meter maids
I’m going to leave here before too long
Zigzagging toward the light”
Meer heb ik voor nu even niet te zeggen over Conor Oberst en de andere band die ik deze week zag, Afghan Whigs. Ze boden me energie en troost, ze lieten me lachen en huilen. Het leven is niet altijd mooi, maar je moet altijd blijven genieten van wat er nog wel is. Zigzaggend onderweg naar het licht.
Mijn foto’s: Conor Oberst met begeleidingsband Dawes (bovenaan) en The Afghan Whigs met een gastoptreden van UDS-rapper Rude Boy.
Reageer op "Conor Oberst in Paradiso"