Wanneer mensen in de verte iemand kennen die is omgekomen bij een ramp, hoor je ze vaak zeggen: "Zo komt het wel héél dichtbij!" Maar dat 'dichtbij' is dan gelukkig nog niet zo dichtbij dat ze er persoonlijk door getroffen zijn. Ze zijn geschokt en in het besef dat het ongeluk henzelf had kunnen treffen, leggen ze bloemen neer en tekenen condoleanceregisters.
Afgelopen vrijdag kwam de ramp met vlucht MH17 ook voor mij een beetje dichterbij. Ik ging naar 'mijn' Albert Heijn in Amstelveen. Voor de ingang stond een condoleanceregister met een brandend kaarsje en een foto van een vrolijk lachende vrouw. Een caissière had in het neergeschoten toestel gezeten.
Ik kende haar wel, want ik had verscheidene keren mijn boodschappen bij haar op de band gezet en haar mijn bonuskaart overhandigd. Zo bizar kan het noodlot zijn: het ene moment zit iemand nog achter de kassa zich te verheugen op de vakantie, een paar dagen later ziet een Oekraïense boer haar tot zijn ontsteltenis uit de wolken vallen.
En dat allemaal door toedoen van een aan oorlogvoeren verslaafde psychopaat genaamd Igor Girkin. Hij heeft kennelijk met een wapensysteem staan (of laten) prutsen dat zijn verstand te boven ging. Daarmee vermoordde hij de vrolijke caissière Irene Gunawan, haar man, haar zoon, haar dochter en nog bijna driehonderd andere mensen. Voortaan zal ik altijd aan haar moeten denken als ik aansluit in de rij bij de kassa. Het doet ons beseffen 'how fragile we are', zoals Sting dat eens in een mooi liedje verwoordde.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
vijf reacties op "In memoriam voor een caissière"
Maar ik deel de scepsis van Milena: als je van Schiphol een stukje in zuid-oostelijke richting reist kom je al gauw in landen waar lieden leven die niet aarzelen om eigen volk om te brengen, als dat de tegenpartij voor de wereld in een kwaad daglicht stelt. Nou krijg ik nooit een warm gevoel als ik Poetin zie, nog minder als hij hand in hand met Beatrix in de Hermitage staat en nog veel minder als hij Holland House glazen heft met Willem Alexander. Zowel west als oost heeft vaak "krijgsheren" aan de borst gedrukt "voor een hoger doel". Meestal loopt dat uit op rampzaligheid.
Maar in de diplomatie is geen enkele boef een boef.
Ik moest even denken aan een kassameisje in onze eigen buurtsuper, die een avondje ging stappen en de volgende dag dood in een plas werd terug gevonden, de impact op haar collegaatjes en klanten, de dag dat het gehele personeel word overgenomen door andere filialen zodat iedereen naar de crematie kon en nog steeds het af en toe opborrelen van de emoties als het Coldcaseteam dat er mee bezig is met nieuwe onderzoeksvragen in het nieuws komt....
Om met John te spreken: In de diplomatie is geen enkele heilige een heilige...
Rouwen kan je alleen maar bij mensen waarbij je emotioneel iets hebt. Geliefden, familie, klasgenoten, collega's enzovoorts. Met de mensen in dit vliegtuig heb en had ik niets. Begrijp me goed, het is verschrikkelijk wat er is gebeurd. Mijn vermoeden is dat er een grote fout is gemaakt door iemand.
Maar ik merk niemand in mijn omgeving die er om rouwt. Om dezelfde reden als ik.
Ik heb het condoleanceregister getekend en de vlag halfstok gehangen. Om de nabestaanden van de ramp een beetje steun te geven, hoe klein die ook is.
Maar rouwen? Nee. En al helemaal niet opgedrongen door de media en de overheid.
Rouwen is een particulier en intiem iets, laat de regering daar met haar tengels van afblijven.