Ton Wildschut heeft een vishandel in Oud-Zuid. Met hard werken heeft de vrolijke visboer zijn winkel opgebouwd tot een florerende zaak. Van heinde en verre komen mensen de vis hier kopen. De bediening is vlot en de kwaliteit van het assortiment is hoog.
Maar achter de vrolijke façade gaat een serieus drama schuil.
Ton Wildschut woont in Heemskerk. Voor zijn deur worden in september 2012 twee jongens op een scooter frontaal geschept. Ze zijn van Noordafrikaanse origine. Waarom dit detail belangrijk is, zal later duidelijk worden. Wildschut helpt de zwaar bloedende jongens. Hij heeft echter geen handschoenen aan, waardoor hij bloedcontact heeft. Een van de jongens verliest door het ongeval een arm.
Een paar maanden later begint Ton ineens af te vallen. Hij wordt moe en bleek. Hij blijkt hepatitis-B te hebben en zijn vrouw later ook. Om hem heen begint het te spoken...
Wildschut: "Men dacht dat ik seksueel contact had gehad buiten mijn huwelijk. Dat was absoluut niet zo! Een verpleegkundige liet zich op zeker moment ontvallen dat één van de jongens die hij na het ongeluk had geholpen aan hepatitis-B leed."
[Klik voor hele afbeelding]
Dat verklaart zijn besmetting en bij Wildschut gaat de vlag al uit. Maar te vroeg, zou later blijken. De huisarts wil het echtpaar in het ziekenhuis laten opnemen omdat leverfalen dreigt. Wildschut en zijn vrouw zijn voortdurend vreselijk moe. Maar door voorzichtig manoeuvreren weten ze nog het hoofd boven water te houden.
Ton Wildschut: "Ik was soms zo moe dat ik uit m'n werk direct op de bank moest gaan liggen."
Het echtpaar Wildschut zit een paar maanden thuis om te herstellen. Gelukkig worden ze uiteindelijk weer helemaal beter en kunnen ze weer aan het werk. Toch vindt Ton het belangrijk dat de ware oorzaak van zijn besmetting ondubbelzinnig wordt vastgesteld.
Er bestaat een onderzoeksdossier over de zaak. Wildschut krijgt het aanvankelijk niet ter inzage, waarop hij moet dreigen hij met een WOB-verzoek (Wet Openbaarheid Bestuur). De GGD doet vervolgens of er helemaal geen onderzoek is geweest en 'weet niets van de ziektegeschiedenis van de twee jongens.'
Wildschut gelooft het niet. Met moeite krijgt hij uiteindelijk een tijdlijn en de gang van zaken ter inzage. Niet de medische gegevens waarom hij heeft gevraagd. In het gesprek met de GGD wil men wel kwijt dat het RIVM (Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu) wel degelijk onderzoek heeft gedaan en dat Wildschut is aangestoken met een variant van hepatitis-B die vooral rond de Middellandse Zee voorkomt.
Wildschut vraagt om vernietiging van het incomplete dossier, maar dat wordt geweigerd.
[Klik voor hele afbeelding]
Ton Wildschut heeft inmiddels een levensverzekering aangevraagd. "Omdat ik wil dat er een lichamelijk onderzoek komt, maar dan onpartijdig. Ik wil dat mijn omgeving doorkrijgt dat het door dat ongeluk komt."
De jongens verwijt hij niets, zegt hij met nadruk. Maar de overheid heeft zijn leven moeilijk gemaakt.
Hij gaat weer achter zijn prachtige vis staan om te bakken, te fileren en te lachen met de klanten.
We gaan de zaak volgen en houden U op de hoogte! Even viste Ton Wildschut achter het net, maar hij zal door zijn vasthoudendheid overwinnen en andere mensen kunnen helpen in dezelfde absurde situatie. Hij is zo langzamerhand een specialist geworden, helaas nu ook op een gebied dat hem niet echt ligt.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
acht reacties op "Hulp bij ongeval brengt visboer in problemen"
Het medisch beroepsgeheim is vermoedelijk het diepst gewortelde privacy-principe dat we in Nederland kennen en is regelt dat niemand zich belemmerd mag voelen om medische hulp te vragen omdat er andere belangen zouden spreken.
Uit dit stuk begrijp ik dat Ton inzage wil hebben in stukken die medische gegevens bevatten over de twee verkeersslachtoffers die hij heeft geholpen. Die verstrekking -of gedeeltelijke verstrekking- valt mijns inziens onder het medisch beroepsgeheim en zoals we allemaal weten is de strekking daarvan vergaand. Zo zijn er alleen al in Amsterdam een aantal onderzoeken gaande naar zeer ernstige misdrijven (denk even aan de Vondelparlsteker) die stil liggen omdat ziekenhuizen of doktoren de medische gegevens van mogelijke verdachten niet mogen verstrekken. Dat is frustrerend voor veel betrokkenen, maar het is wel goed. Dit garandeerd namelijk de integriteit van het medisch beroepsgeheim.
Ik zou het dan ook raar vinden, of eigenlijk zelfs volkomen onwenselijk, als Ton Wildschut op basis van zijn speurtocht, of zelfs een WOB-verzoek, medische gegevens van anderen van anderen zou ontvangen, puur en alleen omdat hij een punt wil maken naar familie en vrienden. Dat Ton op basis van een persoonlijk belang iets probeert te bereiken kan je hem natuurlijk niet verwijten, maar dat de schrijver het gooit op een absurde onwilligheid van de overheid die er kennelijk weer op uit is om het mensen moeilijk te maken, staat me tegen. Sterker nog, als de GGD mijn medische gegevens, of zelfs maar een klein deeltje daarvan, zonder enige vorm van externe arbitrage aan een ander zou verstrekken, en al helemaal aan iemand die daar geen direct medisch belang bij heeft, zou die hele GGD en het medisch beroepsgeheim erbij geen knip voor de neus waard zijn.
Dat hoeft niet. In het dorp waar ik opgroeide bleek op een gegeven moment dat een leraar TBC had. Daar werd open mee omgegaan en er werd gekeken wie mogelijk contact met hem had en de kring daar omheen.
In het bovenstaande geval had het ziekenhuis gewoon kunnen melden dat Wildschut bij zijn eerste hulp actie bloedcontact had met iemand die hepatitis heeft. Alleen de andere vraag is, wisten de hulpverleners dat? De naam van Wildschut komt vast niet voor in het dossier van die slachtoffers en andersom. Het verhaal, hoe erg ook, is wat dat betreft wel eenzijdig.
En wat betreft bloed-bloedbesmettingen: de kans dat je HIV of hepatitis krijgt is veel kleiner dan een verkoudheid oplopen op zelfs influenza.
Om er een punt achter te zetten wil ik niet in hun computers voorkomen.
Met vriendelijke groet,
Ton Wildschut