Vannacht is De Nieuwe Boekwinkel in Amsterdam West beklad met de tekst ‘Verboden voor armen’. Aanleiding was alle commotie die was ontstaan over een Boekblad-column waarin eigenares Monique Burger de toestroom op haar winkel beschreef van mensen die het Droomboek gratis kwamen afhalen. Burger schreef dat ze schrok van de armoede van veel nieuwe bezoekers in haar winkel. Velen vonden haar column elitair. Dat ben ik niet met ze eens. Het is juist een wake-up call voor de aanpak van verborgen armoede in Nederland.
De politiek krijgt vaak het verwijt dat het armoede en andere problemen wegwuift. Denk aan Rutte met zijn oproep om allemaal een auto te kopen. Dan sta je compleet buiten de werkelijkheid. Monique Burger van De Nieuwe Boekhandel staat niet buiten die realiteit, al beweren veel lezers van haar column het tegendeel. Op social media is gisteren een ware heksenjacht tegen haar gevoerd. Dat is de negatieve kracht van social media: mensen beginnen de column te lezen met voorgekookte woede, want van hun mede-twitteraars móeten ze de column schandalig vinden. Dus vínden ze hem schandalig. Meningen zijn scherp, alles is zwart of wit. Er is nauwelijks nog ruimte voor nuance.
Monique Burger runt een boekwinkel middenin Bos en Lommer, een gebied waar je een aantal jaar geleden niet dood gevonden wilde worden. Die wijk ontwikkelt zich nu geweldig, mede dankzij ondernemers als Burger. Toch is een boekwinkel geen bakker, dus ontmoet je niet al je buurtbewoners. Door het Droomboek gebeurt dat nu wel, en dat is confronterend. Burger is zo eerlijk om dat op te schrijven.
De les die we hier uit kunnen trekken is dat er veel meer verborgen armoede in Nederland bestaat dan velen willen geloven, en dat we dit besef mee moeten nemen als we komende dinsdag op Prinsjesdag over 6 miljard euro aan extra bezuinigingen gaan praten. Waar gaan we dat geld schrappen: bij straaljagers of bij thuiszorg?
In Amsterdam wordt het politieke stelsel komend jaar uitgekleed, met dank aan VVD en SP die graag symboolpolitiek bedrijven. Dat is ontzettend jammer, want juist de zorg (WMO!) komt nadrukkelijker dan ooit op het bordje van de gemeente en de stadsdelen te liggen. Dát wordt de belangrijkste uitdaging van de komende vier jaar: hoe gaan we de zorg in stand houden, met name voor mensen die het nauwelijks nog kunnen betalen? Dat vraagt ook om andere maatregelen: armoedebestrijding, participatie en het scheppen van werkgelegenheid.
Die boodschap uit de column van Burger neem ik mee naar Prinsjesdag. Dat lijkt me veel constructiever dan de boodschapper afschieten. Ik hoop dat andere politici de column ook op deze manier lezen en armoede komende dinsdag hoog op de agenda zetten. Er is werk aan de winkel!
De wijk heeft zich niet ontwikkeld door dit soort zaken maar door investeringen door de overheid en woningcorporaties. Het stuk van Burger laat precies zien wat de nadelen van gentrificatie zijn, ze mengen zich niet met de oorspronkelijke bevolking. Ze ontmoeten hun "soortgenoten" in hippe Grand Café's die een levensduur hebben van hooguit 5 jaar maar komen niet in de originele buurtcafé's zoals buurman Het Lommerdje. De keuze voor Bos en Lommer en De Baarsjes is dan ook geen positieve. Wijken als (G)Oud-West zijn te duur geworden, dus dan maar een wijk verder, zolang het maar binnen de ring is.
En dat armoede niet op de agenda staat is echt onzin en ik vind het jaar dat jij dat niet weet als deelraadslid. Schuldhulpverlening is namelijk de verantwoordelijkheid van het stadsdeel. En die komt bijna om in het werk.