AmsterdamCentraal.nl

Langzaam leerde ik Dirk en zijn gewoonten beter kennen. Hij woonde in de stad dus het kostte niet veel moeite regelmatig 's morgens vroeg als eerste op kantoor te zijn. De portier was intern in het pand, dat kwam goed uit. Zeker twee keer per week zat Dirk om half acht al in de verkoperskamer, de Telegraaf wijd uitgespreid op het bureau. Hij vlooide de autospeurders na op “leuke handel”, kruiste met een viltstift zijn interesse aan. Tegen acht pakte hij de telefoon en werkte zijn lijstje af. Terwijl één voor één de binnendienst verkopers arriveerden pakte Dirk zijn spullen bij elkaar en liep fluitend de trap af.

Iedereen wist dat Dirk er naast zijn baan een autohandeltje op nahield, hij praatte er niet over maar hij deed 't ook niet stiekem, zo werd het iets waarover niemand moeilijk deed. Ik merkte dat hij op die dagen zijn route aanpaste, zodat hij 'in het voorbijgaan' hier en daar een auto kon bekijken - als die eruit zag zoals verwacht liet hij handgeld achter. Hij verspeelde er misschien wat tijd mee maar hij kwam altijd terug met een paar flinke orders. Wie is dan de eerste die hem iets verwijt?

Vrijdag na vijven had Dirk altijd wel een paar mooie verhalen voor aan de toog. Ik herinner me er één uit zijn bijrijderscarrière:
“Rijen we gesellig, sjekkie in de mondhoek, over de Ouwe Haagweg. Opeens zie ik wat naast ons. Wat is dát nou? Daar komt een wiel voorbij en haalt ons in! Ik seg: 'Kijk nóu Ome Joop schiet mij maar lek, we worden rechts ingehaald door een los wiel!' Op hetzelfde moment mindert me ome vaart en begint te slingeren. 'Dat wiel is van ons, maat' zegt-ie en we duiken zo de berm in met de volle bak”. Altijd lachen om zulk oud leedvermaak.

Hij was ook een onontdekt woordkunstenaar. Ik zal zweren dat hij de eerste was die de kreet “lang-zal-ze-leve” op de absurde manier toepaste. Natuurlijk was hij onze deskundige als het over auto's ging. Een collega had een auto op de Veemarkt van Utrecht gezien, maar moest “er nog even over nadenken”. Hij gaf de handelaar honderd gulden op belofte dat hij die kar tot zaterdagmorgen niet aan een ander zou verkopen. Dirk bracht hem aan het twijfelen: “véél te duur voor dat bouwjaar en die kilometerstand”. “Nou dan vraag ik morgen mijn honderd gulden terug”.
Dirk schaterde: “Die zie je van se-lang-sal-se-lefe niet meer!”
Het leek alsof Dirk nooit een slechte bui had, zo onbezorgd als hij het leven tegemoet trad.

Maar op een dag in december werd hij stil. Geen sterke verhalen meer, geen Amsterdamse gein. Dirk's vrouw bleek ziek en het was ernstig. Leukemie en botkanker, als combinatie een snelle 'killer'. Na een paar weken vroeg Dirk onbetaald verlof, voor onbepaalde tijd. Ik heb hem alleen nog op de begrafenis gezien. Maar als ik nog iemand in een vrolijk gesprek “lang-zal-ze-leven” hoor zeggen verdwijnt elke keer de glimlach van mijn gezicht en denk ik even aan Dirk en zijn vrouw.

N.B.: Uit oogpunt van privacy zijn de namen in dit verhaal veranderd.