Het gaat er nu eindelijk eens van komen, lees ik in de krant: het nieuwe kabinet gaat de grote graaiers in de zorg flink korten op hun bizar hoge salarissen. Ze mogen straks niet meer verdienen dan een minister en dat is 'slechts' 144.000 euro.
Het Parool drukt er nog een sappig lijstje bij af van Amsterdamse ziekenhuisdirecteuren die onbeschaamd hun zakken vullen uit de publieke middelen. De meesten verdienen momenteel een veelvoud van dat ministerssalaris. In hun eigen beleving zullen ze binnenkort aan de bedelstaf geraken. Het schijnheilig gejank uit die hoek is dan ook niet van de lucht. Het klinkt lachwekkend in al z'n treurigheid.
De lijst wordt aangevoerd door de directeur van het Slotervaart Ziekenhuis, Aysel Erbudak. Zij verdient 330.000 euro per jaar. Laat ik hierbij aantekenen dat het Slotervaart Ziekenhuis een private onderneming is, waardoor ik niet kan overzien in hoeverre dat schamele loontje uit de publieke middelen wordt gefinancierd. Ook is Erbudak geen slechte directeur, zij heeft het bijna failliete Slotervaart weer uit de afgrond getrokken.
Maar haar reactie op de aanstaande korting getuigt van een gênante wereldvreemdheid, die je helaas met grote regelmaat aantreft bij zorgdirecteuren. Zij komt maar weer eens uit de hoek met de hardnekkige mythe dat er een relatie is tussen kwaliteit en inkomen. Een citaat uit het Parool dat ik u niet wil onthouden: "De kwaliteit van de mensen is één op één gekoppeld aan het salaris dat erbij hoort. Goedkoop kan in dit geval ook duurkoop zijn. Je kunt jaarlijks wat besparen door de salarissen te korten, maar als je daar incompetente bestuurders voor terugkrijgt is dat op de lange termijn nog veel duurder."
Waaruit wij dus moeten concluderen dat wanneer de korting is doorgevoerd, meteen ook de competentie van mevrouw Erbudak met ruim de helft is afgenomen. Je zou bijna denken dat zij haar salaris tot dusver zo waanzinnig heeft opgeschroefd omdat dit in háár beleving de enige manier was om haar deskundigheid aan te tonen: hoe meer ik verdien, des te compententer men mij vindt.
Een dergelijke kronkelredenering doet mij juist ernstig twijfelen aan iemands inzicht en competentie.
Kijk, al dat soort managers moeten we nu kwijt in Nederland. Nu niet per se mevrouw Erbudak, maar dan moet ze financieel wél een toontje lager gaan zingen. Ik bedoel meer in het algemeen: managers in de zorg kosten de samenleving bakken met geld, maar feitelijk draait de boel ook wel zonder hen. Zo kan een crisis toch nog louterend werken.
dertien reacties op "Een chronisch gevalletje zelfoverschatting"
Het is goed als er in Nederland wat duidelijke bovengrenzen worden vastgesteld, want de inhaligheid van de meerderheid der mensen kent geen grenzen. Anders krijgen we hier ook Amerikaanse toestanden waar minder dan 5% de helft van het bruto nat. inkomen binnenharkt en miljoenen het samen met de andere helft moeten doen in dubbele baantjes (als ze al het geluk hebben 2 baantjes te hebben). De Amerikaanse Droom is een leugen en is een slecht importproduct. Het leidt tot een extreme welstandskloof, krakkemikkige overheid, slechte wegen met gaten, zwakke dijken en instortende bruggen.
Het bovenstaande artikel lees ik meer als een algemeen kritisch stuk gericht tegen de tendens dat veel bureaucraten die meeliften in de privatisering van (voorheen) publieke instituten en organisaties hun nieuw verworven macht graag en vooral inzetten om profijt te trekken (zoals u dat noemt). Als een groot aantal daarvan dan ook nog faalt in hun bestuursfunctie maakt het des te treuriger. Ik sluit mij graag aan bij de algemene indruk van vele onderzoekers dat de zo gepropageerde privatiseringsgolf over de top is gegaan en correctie behoeft. Waarschijnlijk leest u alleen maar met uitsluitend Mw. Erbudak op uw netvlies.
U hebt een zeer eenzijdig gerichte kijk op de maatschappij die u verdeelt in: 1. de Goeden, die profijt trekken en daarin succesvol zijn, 2. de Sukkels, die geen profijt trekken (eigen schuld) en jaloers zijn.
Jaloezie is verre van mij, ik heb diverse mogelijkheden gehad in mijn leven om een flinke zak geld binnen te slepen, maar ik heb verkozen om mezelf niet te verloochenen. Echt, zulke mensen zijn er ook, al kunt u zich dat hoogstwaarschijnlijk niet voorstellen.
Wat dan ook weer helemaal terug is: VVD stemmers zijn mensen die ver van de maatschappij af staan, van de dikkerds uit Wassenaar met een Jaguar, en PvdA stemmers zijn luie jaloerse profiteurs. Heerlijk dat soort platte clichés. U heeft het over een gigantisch electoraat, mijne heren, enig respect is gepast.
Verder vind ik het eigenlijk een non-onderwerp. Zeker, sommige mensen verdienen teveel op dat soort posten, en als iedereen weer rustig wordt van een balkenende norm vind ik het ook best. Economisch maakt het allemaal geen klap uit en dat lijkt me nu de eerste prioriteit.
In de republikeinse/liberalistische visie moeten we terug naar een systeem van liefdadigheid met bijbehorende dankbaarheid. Onze vorige generaties hadden hiervoor sociale voorzieningen bedacht, maar dat was natuurlijk een dom idee van simpele jaloerse mensen.