Eigenlijk worden er geen dingen meer voor de eeuwigheid gemaakt. Althans de dingen die ik koop zijn over het algemeen geen lang leven beschoren. Dat komt voor een gedeelte door mij, maar ook voor een groot gedeelte door de maatschappij waarin we leven. Er zijn weinig dingen in mijn huis die ouder zijn dan pakweg twintig jaar. Behalve mijn vrouw en ik dan want die zijn onverwoestbaar, al vertonen we ondertussen ook wel wat gebreken.
Ik weet nog dat wij vroeger bij mijn ouders, toen ik nog een klein en lief kind was, een hele grote Philips kleuren tv in de kamer hadden staan. Ik weet niet precies hoeveel jaar dat ding het gedaan heeft, maar voor mijn gevoel heeft hij pas een paar jaar geleden de geest gegeven. En ik ben toch al aardig wat jaren het huis uit.
Kom daar tegenwoordig eens om. De gemiddelde computer gaat een jaar of vier mee. Televisies, stereo-installaties , radio’s, magnetrons, printers, kortom alles begeeft het vrij vlot. Voor mijn gevoel zijn er sommige dingen nog niet eens uit de doos en dan zijn ze al oud, niet compatible of versleten. Het probleem daarbij is dat mijn vrouw, maar ik ook, een hekel hebben aan dingen die ogenschijnlijk nog goed zijn weg te gooien. Langzaam aan slibt onze, niet al te grote Amsterdamse bovenwoning, vol met allerlei spullen die we nooit meer gebruiken of die het gewoon niet meer doen.
Door al die dingen die we ooit nog wel eens kunnen gebruiken of waar we eventueel een ander nog een plezier mee kunnen doen is het soms erg moeilijk om de dingen die je wel kan gebruiken nog terug te vinden. Als ik dan weer eens op zoek ben naar het een of ander en het nergens kan vinden, dan neem ik me voor om drastische maatregelen te nemen.
Schreeuwend en tierend over hoe ons keurige en opgeruimde leven er dan uit gaat zien, ga ik dan door het huis. Ik trek al jaren bestofte computers uit de kast die ik dan ook onmiddellijk weg gooi, een gettoblaster waarvan alleen nog het cassette deck het doet. Weg. De cassette bandjes dan ook maar weg. Stereotoren die elke keer weigert. Weg. Twee grote dozen met lakens en dat soort dingen(terwijl de kast vol ligt met nieuwe) weg. Oude schoenen die ik toch nooit meer draag. Weg. Dit gaat een paar uur zo door tot dat ik uitgeput op de bank val. Tevreden kijk ik dan om me heen naar al de ruimte die er vrij is gekomen. Heerlijk. Opgeruimd staat netjes, is het devies.
Maar bij de ondergrondse vuilcontainer bij mij in de straat gooi ik de schoenen en de doos met oude lakens in de container. Daar heeft niemand meer iets aan. Maar de stereo toren, de boxen, de gettoblaster zet ik er naast, wetende dat een hoop Amsterdammers best handig zijn en er misschien nog iets aan hebben. Als ik weer boven ben en uit het raam kijk zijn ze al weg. Ik hoop dat degene die het gevonden heeft het nog kan repareren. Ik hoop ook dat ik er geen spijt van krijg, want wie wat bewaart, die heeft wat, dat zit toch vaker dan me lief is, in mijn hoofd.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
drie reacties op "Weg met die rommel"
Oude apparatuur probeer ik altijd eerst aan familie of vrienden te geven, bel dan de kringloopwinkel, wat die niet willen gaat naar grofvuil, en is dan meestal ook al weg voor de vrachtwagen komt.
Ons HEMA broodrooster uit de jaren 60 dat wij sindsdien zowat wekelijks gebruikten gaf pas dit jaar de geest. Kom daar nog maar eens om.
@Theo, Ik vraag eerst ook nog wel of iemand er iets aan heeft en de kringloop is natuurlijk ook wel een goed idee. Dan heb je ze behoorlijk bruin gebakken met dat broodrooster zo door de jaren heen,