Als entertainer die vooral in Amsterdam en omstreken werkt kom je wel’ns Bekende Nederlanders tegen. U weet wel: dat zijn van die mensen als u en ik. Met dien verstande dat zij wel eens de krant halen.
Nu haal ik zelf ook wel’ns de krant maar dan vanwege een lollige zaterdag-bijlage of een interessant artikel.
Een artikel over de saaiheid van BN’ers zult u niet zo snel aantreffen in de kranten omdat die deels leven van stukken over dat o zo spannende leven van bijvoorbeeld een Gordon of een Johnny de Mol.
Welnu, ik kan u vertellen dat Gordon alleen voor de camera’s en op de bühne een relnicht is maar in de kleedkamer gewoon een aardige collega. Bovendien net zo zenuwachtig voor een optreden als ieder ander. Ondanks dat hij in Blaricum woont lijkt hij wel een heuse Amsterdammer. Hij wordt dan ook wel’ns in de hoofdstad gesignaleerd.
Johnny de Mol woont daarentegen wél in Amsterdam en heb ik leren kennen als een verwaande kwast. Hij vond dat hij vanwege zijn bekendheid best een serveerster aan de billen mocht zitten zonder dat zij haar goedkeuring gaf. Welnu: zonder zijn goedkeuring af te wachten gaf ik ‘meneer Johnny’ een tik op de vingers met daarbij de waarschuwing hem een volgende keer uit het pand te laten verwijderen.
En er zijn meer BN’ers die zich laten voorstaan op hun bekendheid. Sterker nog: sommigen maken misbruik van het hebben van een bekende papa of mama. Neem nu Martijn Krabbé als jong broekie: nog voordat hij ook maar één radioprogramma had gepresenteerd vond hij het nodig voor te dringen in de videotheek ‘want weet je wel niet wie mijn vader is?’ In Amsterdam-Oost was dat. Nu zo’n 23 jaar geleden. Dat wist ik wel degelijk natuurlijk maar onder hoongelach van de andere klanten verwees ik de jonge Martijn Krabbé naar het einde van de rij.
Ja, beste lezers en mede-roddelaars: niets menselijks is BN’ers vreemd. Maar weest gerust: als ik later schrijver ben word ik groot maar toch zal ik dan niet vergeten zijn hoe klein ik ooit was en vreemd blijven.
vijf reacties op "Zijn BN’ers net zo vreemd als u en ik?"
Ten tweede is duidelijk dat u het stukje niet leuk vindt. Dat kan. Maar is het dan nodig om op zo'n onaardige manier te reageren? Als ervaren blogger kan ik zelf inmiddels een boek vol schrijven met reacties van mensen die met allerlei gepsychologiseer van de koude grond een denigrerend beeld neerzetten van een auteur. Dat is eigenlijk heel raar. Doet u dat ook op uw werk of op familiefeestjes? Ik denk het niet, want een mens maakt zich daar niet populair mee.
Het stuk is overigens al ruim voor de paasdagen ingeleverd, dus die conclusie over de eenzaamheid tijdens de paasdagen klopt alvast niet.
Tsja, inderdaad zijn er klaarblijkelijk mensen die zich zo eenzaam voelen dat zij er alles aan doen om aandacht te krijgen. Zelfs het leveren van ongefundeerd negatief commentaar op een bijzonder flauw stukje dat zelfs de auteur niet serieus neemt!
Je hebt het over ongefundeerd commentaar op een bijzonder flauw stukje dat je zelf niet eens serieus neemt. Valt er op flauwekul dan ook gefundeerd commentaar te leveren?