AmsterdamCentraal.nl

Een tijdje geleden was ik in het Stadhuis bij de huwelijksvoltrekking van een jong stel. Vermoedelijk was er meteen al iets misgegaan in de communicatie, want de Burgemeester d'Ailly trouwzaal was veel te klein voor de menigte genodigden. Maar die zaal is dan ook destijds ontworpen door Wim T. Schippers. Dan mag je al blij zijn dat er geen pindakaas op de vloer ligt.

De mevrouw die als trouwambtenaar fungeerde was aardig, kende de formuleringen, maar was qua toespraakvaardigheid duidelijk nog niet ingewerkt.
Aan haar intonatie kon je namelijk duidelijk horen dat de trouwlustigen vooraf een formulier hadden moeten invullen waarop zij de onderwerpen aangaven die in de toespraak aan de orde konden komen. Het klonk alsof ze rechtstreeks voorlas van het formulier en bovendien alsof ze dat formulier vandaag voor het eerst zag.

Deze trouwambtenaar was de enige niet, ik heb dit amateurisme vaker gehoord. Dikwijls merk je meteen dat de trouwambtenaar even is weggerukt uit de dagelijkse routine van het verlenen van terrasvergunningen of het verzinnen van vervelende regeltjes. Hij of zij is dan snel naar beneden gerend om tussen die bedrijven door even een huwelijkje te doen.

De gemeente moet deze vorm van dienstverlening toch echt wat serieuzer nemen, lijkt me. Daar hebben de mensen recht op, want ze betalen er genoeg voor.
Ik stel voor dat trouwambtenaren voor hun beëdiging een spreekvaardigheidsproef afleggen. Op toon en zonder hakkelen. Zij moeten zich gedegen voorbereiden en zich grondig verdiepen in de achtergrond van het bruidspaar. Zij moeten voldoende acteertalent aan de dag leggen om te kunnen veinzen dat zij alle vertrouwen hebben in deze verbintenis.
Want met het huidige niveau is het geen wonder dat één op de drie huwelijken eindigt in echtscheiding.