Soms krijg je dingen te horen die even moeten rijpen voordat je er wat van vindt. Ik neem u even een maandje mee terug, naar 3 juni 2011: 'Dreamnight at Artis'. Elke eerste vrijdag in juni, van ieder jaar, worden honderden ernstig zieke kinderen uit hun ziekenhuizen en verpleeginstellingen opgehaald.
Vervolgens worden ze per ambulance, politie- of brandweerauto met zwaailicht en sirene vervoerd naar Artis, waar ze dan een hele avond lang mogen doen wat ze rest van het jaar niet kunnen: niet ziek zijn.
Ieder jaar vormen al die voertuigen een lang lint door de stad om vervolgens met veel kabaal en flitsend blauw voor de dierentuin hun lading te lossen. Even leek het erop dat dit bijzondere kinderfeest dit jaar niet door zou gaan. Althans niet in Amsterdam. Buurtbewoners van met name de Plantagebuurt hadden namelijk ernstige bezwaren geuit tegen deze ontoelaatbare vorm van geluidshinder.
Ik heb een hekel aan zwaalichten en sirenes. Als ze 's nachts in de stad voorbij komen wordt je er niet alleen wakker van, maar veroorzaken ze ook zo'n gevoel van onbehagen, in de wetenschap dat ergens iets ergs gebeurd is. In het verkeer haat ik ze vooral omdat je nooit kan horen waar ze vandaan komen. Mensen trappen in paniek op hun rem, of juist op hun gaspedaal, en gooien hun stuur in een richting die je niet verwacht. Het is dan ook niet voor niets dat het gebruik van zwaailichten en sirenes aan regels is gebonden en de controle daarop steeds strakker wordt. Oneigenlijk gebruik mag niet, zelfs niet om kinderen te plezieren.
Maar goed, bedenk dat maar eens als je naar die kindersnoetjes kijkt. In deze context zijn dat soms bleke of magere snoetjes. Haarloze snoetjes soms, of beplakt met slangetjes. Maar zonder uitzondering zijn het snoetjes met een stralende lach. Omdat deze kinderen één dag belangrijker zijn dan regeltjes en bepalingen, omdat ze één dag per jaar mogen ervaren hoe het is om in het middelpunt van de belangstelling te staan, terwijl anderen hun dagelijkse beslommeringen daarvoor glimlachend opzij zetten. Ik vraag me dan af: zou die glimlach vanwege al deze exclusiviteit even stralend blijven als de chauffeur van de ambulance, met een blik vol spijt, de sirenes uit zou zetten omdat "de mensen in deze buurt dat lawaai niet zo leuk vinden?"
Eén dagje exclusiviteit voor een ziek kind tegenover één dagje geluidsoverlast. Ik laat nog maar even in het midden wat ik er van vinden moet. Maar één ding weet ik wel: mocht ik onverhoopt in de Plantagebuurt hebben gewoond, dan had ik dat hier mooi voor me gehouden.
(Foto: Guy Vandendriessche)
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
Spreek je hierover eens eerlijk uit, nu zet je deze buurtbewoners alleen in een vervelend licht.
Ik zou zeggen wees heel kritisch met het opzij zetten van 'regeltjes', dat doen we in ons dagelijks bestaan al teveel op straat in deze stad.