Mijn tijdbommetje zat in de trein

Dat gebeurt mij niet. Dat gebeurt alleen domme toeristen… hoe vaak ik dat niet heb gezegd over de afleidingstrucs in de trein van Schiphol naar Amsterdam; tussen Lelylaan en Sloterdijk om precies te zijn. En ineens is een van je eigen tassen weg. In een moment van onbedachtzaamheid gejat door de boefjes uit West. Daar sta je dan met je grote mond.
We reizen DJ-end de hele wereld over. Sydney, Londen, Rome en Madrid. Wij zijn overal op voorbereid en zitten bovenop onze koffers als we onderweg. Het zal je toch niet gebeuren dat ze je tassen stelen met MacBooks en unieke remixen? Wij kijken echt wel uit. Alleen dus even niet afgelopen zondagavond in de trein tussen Lelylaan en Sloterdijk, thuis komend van een geweldig feest in Kopenhagen.

Achteraf was het makkelijk reconstrueren. Iedereen had het gezien, maar natuurlijk niks gezegd of gedaan. Eerst kwam een verkennertje van, zoals de Politie dat opschreef, Noord-Afrikaanse afkomst. Vervolgens vlak voor Sloterdijk zijn handlanger, die iets in het gangpad laat vallen, vraagt of dit de trein naar Utrecht CS is en ons nog keurig een goede dag wenst. Zijn maatje pakt een van onze tassen en verdwijnt meteen door de nog open treindeur naar buiten. Je zit er met z’n tweeën bovenop en het duurt zelfs even voor je het in de gaten krijgt. Eerst de schrik, dan de boosheid en dan even heel veel verdriet. Gelukkig heb ik een lieve partner die meteen de nodig ‘slachtofferhulp’ gaf.

Natuurlijk heb ik, een dag later op afspraak, aangifte gedaan. De Politie weet wie het zijn. Maar, ze hebben niet voldoende harde bewijzen om de knaapjes op te pakken en veroordeeld te krijgen. Een kat-en-muis-spel dat klaarblijkelijk al jaren doorgaat aan de westkant van Amsterdam.

Pas na twee dagen heb je eigenlijk echt in de gaten wat er allemaal in die gestolen tas zat… de laatste taxfree aankopen, een van onze MacBooks, kerstpresentjes voor vrienden, onze recorder met recente sets en mijn paspoort. Hoe hadden we zo stom kunnen zijn om die tas ook maar een seconde uit het oog te verliezen. Het gevolg: veel ellende, veel persoonlijke herinneringen weg en eindeloze telefoontjes met verzekeraars. Gelukkig wel meteen hulp bij het stadhuis.

Ik ben nu vooral nog verdrietig en boos. Op mezelf… hoe stom kun je zijn om in je eigen stad niet extra goed op te letten op je spullen, terwijl je elke gast waarschuwt, en nog eens waarschuwt. Boos op iedereen die het zag gebeuren en niks deed, omdat ze dachten dat we domme toeristen waren. Je voelt je ook echt een ‘loser’ als je daar dom staat te kijken naar de tas die er niet meer is. Ik ben boos op de conducteur die nergens te vinden was. Maar, vooral boos op die blagen die zich meester maken van onze meeste intieme bezittingen en geen enkel respect hebben voor wat van mij en van anderen is en daarmee keer op keer wegkomen. Blijf met je poten van mijn spullen.

Ik ben vooral ook verdrietig, omdat ik steeds minder frank en vrij door mijn eigen Amsterdam kan lopen. In afwachting van weer een volgend incident. Geweld van pizzakoeriers op de Zeedijk afgelopen zomer. Weer een jas weg uit de garderobe van onze stamkroeg. Nare opmerkingen als we over de Warmoesstraat lopen. Schreeuwen tegen de conducteur van de tram die vriendelijk vraagt om je OV-chipkaart. Je raakt er haast immuun voor.

Burgemeester van der Laan wil de criminaliteit van jongeren, tijdbommetjes op scooters, in Amsterdam aanpakken. Volgens de burgemeester veroorzaken deze jongens in eerste instantie overlast en stappen ze later over naar de gewapende criminaliteit. Mijn zegen heeft hij. De grens van leuke ‘baldadigheid’ is toch echt ruimschoots overschreden in Amsterdam. Het fysieke geweld, het gescheld, de berovingen, het gejat, de overvallen en de intimidaties moeten stoppen. Een veilig Amsterdam gaat elke Amsterdammer aan. Vandaag ik, morgen gij?