Uit de discussie op het artikel Gemeente Amsterdam houdt niet van Korsjespoortsteeg van gastcorrespondent Frans Smit, verrees een uitnodiging van raambordeeleigenaresse Mona om eens te komen kijken bij haar ramen. Daar ging Amsterdam Centraal graag op in. Wat volgt is een drieluik over ons bezoek. Vandaag deel 1.
Wat me nog het minst verbaasde, was hoe schaars gekleed de dames waren. Noch was ik onder de indruk van de geile blikken van de Britten die onder mijn raam voorbij trokken. Nee: Wat me nog het meeste opviel toen Amsterdam Centraal laatst een toer kreeg van een hoerenkast op de Wallen, was de enorme kneuterigheid waarmee deze rauwe werkelijkheid aangekleed was...
Ze houden van Sportlife Real Fruit Flavored Gum. De thee wordt het liefst gedronken in vier verschillende varianten, wederom fruit. De suikerklontjes zijn van het merk Euroshopper.
Ik staar een beetje beduusd naar het kastje dat vlak achter de krukjes van de dames staat. Ik realiseer me dat zelfs hoertjes 's avonds een bak thee willen drinken, en ben weer een illusie armer. Misschien had ik op een fles wodka en drie lijntjes cocaine gehoopt.
Het is een soort baarmoeder van rood licht waarin we ons bevinden. Het raam geeft een uitkijk op het voorbij schuifelend voetvolk en de bijna stille gracht. In het bordeel dat we als eerste bezoeken, zitten normaliter de meisjes hoog boven het publiek. Als ik in het raam sta, zie ik het mannelijk volk ongeveer ten hoogte van m'n voeten aan me voorbij trekken. Ik kijk ze net zo verbaasd aan als zij mij, terwijl naast me een sliert rode kerstlampjes heftig hangt te knipperen.
Ik realiseer me dat ik thuis dezelfde heb.
Pluizenbollen
Hoeren. Ik heb van het hele concept nooit veel begrepen. Sure: Betalen... en dan neuken. Zover was ik wel. Simpel, mooi gevonden, en niet mijn ding.
Maar hoe dat dan metterdaad aangekleed zou worden, zo'n gebeurtenis, dat was mij vreemd. En in dit bordeel aan de Ouwezijds Achterburgwal word ik er nauwelijks wijzer van. We lijken namelijk beland in de slaapkamer van een 13-jarig muurbloempje. Niet in de minste plaats om de dramatische aankleding van het bordeel.
Overal hangen namelijk foto's van jonge poesjes die bijna snikkend de camera inkijken, met hun grote groen-blauwe ogen. Hier en daar worden deze donsballen afgewisseld door een veel te lief kijkende jongedame met haar kleren aan, of een clichématig zwart-wit romantisch tafereeltje. In het kamertje hebben de dekbedden voornamelijk patroontjes van felgekleurde bloemen, of een tijger- of zebraprint. Ook hier nog meer schattige pluizenbollen aan de muren, belicht door een ouderwets lampje.
Het doet me ironisch aan: Alles wat me emotioneel lijkt te ontbreken bij de daadwerkelijke daad in het afwerkkamertje, wordt op platte wijze gecompenseerd door dromerige plaatjes van zachte tederheid. Net zo oppervlakkig als dat het principe van lust wordt ingevuld met betaald neuken, zo lijkt de romantiek van een goede pot seks te worden ingevuld met plaatjes van vertederende pluizenbollen en het standaardwerk van de posterafdeling van de IKEA.
Ik vraag me af welke man hem in deze setting eigenlijk überhaupt omhoog kan krijgen. Onder je ligt een hoer, maar om je heen zie je slechts een kitscherige kinderkamer.
Borsten als ballonnen
De toer brengt ons naar de overkant van de gracht, en onze lieve gastvrouw Mona legt uit dat ze zich wel degelijk verantwoordelijk voelt voor de meisjes die bij haar de ramen huren. Boven ons klinkt ondertussen het karakteristieke geluid van een brute neukpartij. En het plafond ís al zo laag hier in dit kelderkamertje...
Vijf minuten later steekt de net genomen blondine even haar hoofd om de deur om te kijken wie er toch onder haar kamer zat te praten. Ze blijkt borsten als ballonnen te hebben, en lippen als een biefstuk. Ik zou 't 'r maar moeilijk op kunnen, realiseer ik me. In haar gekreun klonk ze wat meer als the girl-next-door. Niet als de Lolo Ferrari die hier nu opeens breed lachend in de deuropening staat. Maar voor alles is een markt lijkt me.
Na een leuk gesprek, nemen we afscheid van Mona, en ik kijk nog eens naar de ramen die we zojuist bezocht hebben. Ik had nooit kunnen vermoeden dat achter die façades van de lust, zich een oase van goedkope kerstverlichting, quasi-romantische schilderijtjes en bloemetjesdekbedden zou schuilhouden. Noch had ik kunnen bevroeden dat het mijn beeld van een hoerenhuis fundamenteel zou veranderen.
Maar dat deed het wel. Want elke keer dat ik nu door een steegje fiets waar een lustige dame op haar raampje naar me tikt, kan ik die gedachte maar niet onderdrukken: Je ziet er stoer uit jongedame, maar achter jou schuilen minstens 16 vertederend kijkende pluizenbollen.
Lees ook de andere delen uit dit drieluik.
Deel 2: Een ander leven van Esther van der Meer
Deel 3: Achter de ramen van Arnoud de Jong
negen reacties op "De hoertjes hebben pluizenbollen"
Of zullen we het over losse stoeptegels gaan hebben?
Die reactie is ook de normaalste zaak van de wereld he?
Ik snap nog steeds niet waarom die (gore)reactie niet verwijderd is,door de redactie
Als je het trouwens in Amsterdam niet meer over hoeren, coffeeshops en het lokale bestuur mag hebben, dan is er volgens mij iets fundamenteel mis :).
(@Jan Stender: Duurde idd te lang, maar vergeet niet dat de voltallige redactie overdag verplichtingen elders heeft. Hij is verwijderd.)
Nu we er toch over bezig zijn, wat opbouwende kritiek van mijn kant. Laat ik vooropstellen dat ik Amsterdam Centraal graag lees, en dat ik de artikelen en onderwerpen veelzijdig en van goede kwaliteit vind. Wat ik een goede aanvulling zou vinden, is als de artikelen iets breder getrokken zouden worden. Als er een artikel over de regelzucht van Job Cohen geschreven wordt (zoals laatst bij Koninginnedag), zou een overzichtje van de vertrutting onder Cohen (of bijvoorbeeld links naar eerdere soortgelijke artikelen op Amsterdam Centraal) goed zijn om het artikel in een context te plaatsen. Dat geeft dergelijke artikelen mijns inziens meer cachet. Artikelen die iets meer analyserend gericht zijn, bijvoorbeeld: wat heeft 8 jaar Cohen met Amsterdam gedaan? Hoe staat het nu met de Zuidas? Waarom wordt er niets meer gedaan met het referendum van '92 waarin de Amsterdammers stemden voor het autovrij maken van de binnenstad (nota bene met een groen-rood college nu)?
@Stavast: Met jouw kritiek kan ik wel iets, maar dan verwijs ik weer graag naar het feit dat dat ten eerste niet het concept is achter de site, en dat daar ten tweede geen geld/tijd voor is. Vergeet niet dat dit een site is die wordt bijgehouden door vrijwillige correspondenten.
Nogmaals: Gastartikelen zijn altijd welkom.