Allesbehalve rotzooi, en als ik daarmee andere mensen die het met minder geld dan ik moeten doen, blij mee kan maken: graag! Al werd het wel proppen afgelopen zaterdag, toen mijn nieuwe meubels arriveerden via het raam op de derde verdieping. Even was ik in de verleiding om het oude meubilair naar beneden te takelen en langs de weg te zetten als grof vuil.
Wellicht dat ik er dan ook nog wel een voorbijganger blij mee maakte - al zie ik nog zo gauw iemand met een ijzeren bureau in de ene hand en de hond aangelijnd in de andere naar huis gaan. Maar als kleine zelfstandige ondernemer ondersteun ik graag andere kleinschalige initiatieven, en de kringloopwinkel is in wezen een slim bedacht, nobel en lucratief concept. Dus liet ik de spullen staan waar ze stonden en vulde ik de rest van mijn krappe binnenringse appartementje tot aan de nok met de nieuwe spullen. Drie dagen later zouden de oude spullen immers al worden opgehaald. Even afzien dus voor de goede zaak.
Toen de spullenophalers die dinsdag langskwamen, waren ze een stuk minder enthousiast over mijn nobele intenties. Ok, het bed kon mee, de rieten en de kuipstoeltjes ook, de printer ook en vooruit, na lichtjes aandringen, de scanner ook nog. De rest ging niet mee. Ook de werkende wasmachine niet. De reden? Een van de twee mannen had zijn enkel verzwikt en kon niet zwaar tillen of traplopen, de andere ging niet in zijn eentje zes keer de trap op en neer. Bovendien mochten ze van de Arbowet niet meer zwaar tillen, ze waren immers maar vrijwilligers. En het busje was ook al aardig vol.
Maar ik had toch netjes doorgegeven aan de telefonische van de spullenophaaldienst wat ik hier allemaal had staan? Ook dat er een wasmachine bij was, die bovendien door het raam getakeld moest worden. Ja hoor, bevestigde de kleinste van de twee mannen me, de ijskast en de andere spullen stonden netjes vermeld onder mijn naam op het overzicht dat ze bij zich hadden. Maar wasmachines gingen dus standaard nooit mee. Voor mijn tegenpruttelen waren ze verder immuun. Ik was immers de eerste niet die zich hierover beklaagde, en ook de laatste niet.
De telefoniste van de ophaaldienst reageerde aanvankelijk even laconiek op mijn verontwaardigde telefoontje. De ophalers beslisten immers wat ze wel of niet zouden meenemen, deelde ze me niet al te vriendelijk mee. Op mijn verwijt dat ze me van te voren ook wel hadden kunnen melden dat wasmachines sowieso nooit werden meegenomen, reageerde ze een beetje onwennig. En dat ik nu opnieuw 15 euro voor de huur van een blok, touw en net moest uitgeven, omdat ik alsnog de spullen naar buiten moest gaan takelen. Daarop wist ze eigenlijk niet zo goed wat ze moest antwoorden. Maar ze zou het even gaan navragen aan een collega en me dan terugbellen daarover. Dat was het laatste wat ik van haar gehoord heb.
Daar sta je dan, met je goede bedoelingen... Je zou er bijna het vertrouwen in het verrichten van een goedbedoelde daad door verliezen. Gelukkig had de oud-ijzerhandelaar van wie ik via-via het telefoonnummer kreeg, wél oren naar mijn wasmachine - werkend of niet -, en ook het bureau en de metalen bureaukastjes waren welkom. Het ophalen en naar beneden krijgen van de spullen was absoluut geen probleem.
Ok, geen minima zal straks wasjes draaien in mijn oude, maar nog functionerende wasmachine. En ook geen kind uit een minder welvarend gezin zal straks, net als ik, aan dit bureau zitten werken aan schrijfopdrachten. Maar er is in ieder geval íemand oprecht blij met mijn afgedankte meubels, zij het meer in de losse onderdelen ervan.
Toen de spullenophalers die dinsdag langskwamen, waren ze een stuk minder enthousiast over mijn nobele intenties. Ok, het bed kon mee, de rieten en de kuipstoeltjes ook, de printer ook en vooruit, na lichtjes aandringen, de scanner ook nog. De rest ging niet mee. Ook de werkende wasmachine niet. De reden? Een van de twee mannen had zijn enkel verzwikt en kon niet zwaar tillen of traplopen, de andere ging niet in zijn eentje zes keer de trap op en neer. Bovendien mochten ze van de Arbowet niet meer zwaar tillen, ze waren immers maar vrijwilligers. En het busje was ook al aardig vol.
Maar ik had toch netjes doorgegeven aan de telefonische van de spullenophaaldienst wat ik hier allemaal had staan? Ook dat er een wasmachine bij was, die bovendien door het raam getakeld moest worden. Ja hoor, bevestigde de kleinste van de twee mannen me, de ijskast en de andere spullen stonden netjes vermeld onder mijn naam op het overzicht dat ze bij zich hadden. Maar wasmachines gingen dus standaard nooit mee. Voor mijn tegenpruttelen waren ze verder immuun. Ik was immers de eerste niet die zich hierover beklaagde, en ook de laatste niet.
De telefoniste van de ophaaldienst reageerde aanvankelijk even laconiek op mijn verontwaardigde telefoontje. De ophalers beslisten immers wat ze wel of niet zouden meenemen, deelde ze me niet al te vriendelijk mee. Op mijn verwijt dat ze me van te voren ook wel hadden kunnen melden dat wasmachines sowieso nooit werden meegenomen, reageerde ze een beetje onwennig. En dat ik nu opnieuw 15 euro voor de huur van een blok, touw en net moest uitgeven, omdat ik alsnog de spullen naar buiten moest gaan takelen. Daarop wist ze eigenlijk niet zo goed wat ze moest antwoorden. Maar ze zou het even gaan navragen aan een collega en me dan terugbellen daarover. Dat was het laatste wat ik van haar gehoord heb.
Daar sta je dan, met je goede bedoelingen... Je zou er bijna het vertrouwen in het verrichten van een goedbedoelde daad door verliezen. Gelukkig had de oud-ijzerhandelaar van wie ik via-via het telefoonnummer kreeg, wél oren naar mijn wasmachine - werkend of niet -, en ook het bureau en de metalen bureaukastjes waren welkom. Het ophalen en naar beneden krijgen van de spullen was absoluut geen probleem.
Ok, geen minima zal straks wasjes draaien in mijn oude, maar nog functionerende wasmachine. En ook geen kind uit een minder welvarend gezin zal straks, net als ik, aan dit bureau zitten werken aan schrijfopdrachten. Maar er is in ieder geval íemand oprecht blij met mijn afgedankte meubels, zij het meer in de losse onderdelen ervan.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
vijf reacties op "Goede daad, geen dank?"
In Amsterdam heb je bovendien nog handelaren die langskomen met auto en aanhangwagen. Je spullen staan zo op het Waterlooplein, en dat is wat mij betreft ook een prima recycling, en je hebt er geen omkijken naar.
Gaan lopen leuren met je spullen geeft meestal alleen maar gedoe. De gedachte ontvangers kunnen wel arm zijn, maar dat hoeft niet te betekenen dat ze niet kritisch zijn.