Helaas, de overlast is voorbij

door: Claudia Coenen 31 Oktober 2007

De Baarsjes - Momenteel zijn ze bezig aan de laatste afrondingen van de werkzaamheden in mijn stukje straat. Die is namelijk vanaf september helemaal opengebroken geweest, en vanaf de riolering tot aan de betegeling van straat, parkeervakken en stoep weer opnieuw opgebouwd. U kunt zich wellicht mijn klaagzangen daarover nog wel herinneren. Fietsenrekken die - met de niet verwijderde fietsen er nog in - werden weggehaald, het kabaal 's ochtends heel vroeg en werkmannen op straat die nooit verlegen zitten om een bijdehante opmerking.
Aan al mijn verwachtingen c.q. angstscenario's is voldaan. Maar de stoep- en straattegels liggen inmiddels weer op hun plaats. Het is een kwestie van momenten tot de straat weer open gaat voor verkeer en de overlast voorbij is. En toch vind ik dat best jammer.

Want met het openstellen voor verkeer is het ook weer gedaan met de rust in mijn stukje straat. Niet dat ik aan een drukke verkeersader woon trouwens. De straat ligt parallel aan de Hoofdweg, en daar raast het verkeer lekker langs. In principe komt er alleen bestemmingsverkeer in mijn straat.
Maar de afgelopen twee maanden leek dat bestemmingsverkeer een stuk minder te zijn. Geen auto's die rijden door de straat, op zoek naar een van de schaarse parkeerplekken. Geen brommers die met een knetterende uitlaatpijp door de straat racen. Geen fietsers die een shortcut vanaf het Mercatorplein naar het Rembrandtpark of de Postjesweg nemen. Het leek zelfs wel of er minder voetgangers door de straat liepen. En ondanks dat de buurtkinderen wekenlang enthousiast - en dus luidruchtig - in de grote zandbak voor de deur hebben gespeeld, heerste er een bijna serene rust in de straat. Vooral 's avonds.

Wellicht heeft het met mijn perceptie te maken, want er wonen voor zover ik weet nog altijd evenveel mensen hier. Verhuizen hadden ze niet eens gekund de afgelopen maanden, want een verhuiswagen had de opengebroken straat niet in gemogen en gekund.

Maar goed, de straat gaat weer open en de rust is voorbij. Natuurlijk , ik woon binnen de ring van Amsterdam en ik snap ook wel dat ik voor de rust maar lekker ergens in een hutje op de hei moet gaan wonen. Iets wat ik absoluut niet zou kunnen, want ik heb alle grotestadsvertier nodig, binnen een bereik van vijftig tot honderd meter. En dat was juist wat de afgelopen maanden zo lekker was. Ik had de grote stad letterlijk bij me om de hoek, en de rust van een buitenstedelijke woonwijk voor mijn deur. Iets dat ik waarschijnlijk niet meer zo gauw zal meemaken in Amsterdam. Alhoewel, over een paar jaar moet vast en weer eens de straat grondig op de schop voor nieuwe betegeling en vernieuwing van de riolering. Ik kijk er nu al naar uit!