In ijltempo inventariseer ik de inhoud van mijn zakken. Drugs heb ik niet bij me. Al jaren niet, trouwens. Met mijn zakmes kun je amper een boterham smeren, laat staan dat je het als wapen zou kunnen gebruiken. En voor de verandering heb ik zelfs mijn rijbewijs op zak. Mij kan, kortom, niets gebeuren. Maar allicht houd ik er een stoer verhaal aan over: 'ik ben gisteren nog gefouilleerd, mooi dat ze niks gevonden hebben.'
Nee dus. Bovenaan de roltrap wil ik me aansluiten in de rij van fouillé's. Ik heb mijn vervoers- en legitimatiebewijs al netjes in de hand. Maar een van de dienstdoende agenten beduidt met een hoofdknik dat ik mag doorlopen. Als ik hem vragend aankijk knikt hij opnieuw: 'en vlug wat'. Blijkbaar is het te druk. Ook op straatniveau worden reizigers gecontroleerd en gefouilleerd. En ook hier lijkt de politie zich op kleurlingen te concentreren.
Een half uur later, mijn boodschappen gedaan, passeer ik opnieuw de fuik bij de ingang. Agenten, beveiligers en GVB-personeel zijn nog steeds driftig aan het controleren. Maar terwijl mijn allochtone medereizigers links en rechts worden beklopt, word ik opnieuw vriendelijk doorgewuifd.
Zoiets zou ik kunnen opschrijven, maar geen hond zou me geloven. Ik zou worden beticht van linkse stemmingmakerij. Mocht een koddebeier mijn schrijfsels lezen, dan zou hij me verwijten dat ik het altijd maar op ambtenaren en bestuurders gemunt heb. Dat kunnen we niet hebben.
Dus besluit ik het nog eens te proberen. Wordt er nog gefouilleerd of hoe zit dat? Ik verlaat het metrostation en betreed het opnieuw door een andere ingang. Een agente sommeert twee Surinaamse omaatjes om hun boodschappentassen uit te pakken. (Daar zit nog heel wat in, overigens. Vooral de hot sauce ziet er link uit.) Haar collega monstert me met een vlugge blik en gebaart dat ik naar binnen mag.
Ik sta nogal kritisch tegenover de etnoparanoïa die onder veel van mijn gekleurde stads(deel)genoten heerst. En eerlijk is eerlijk: in mijn leven heb ik slechts één fouilleeractie meegemaakt. Dat is - zelfs na drie pogingen - niet wat je noemt een representatieve steekproef. Het zij verre van mij om de verkeerde conclusies te trekken. Maar in dit geval laadt de politie op z'n minst de schijn op zich dat er selectief wordt gefouilleerd.
Naar aanleiding van de recente steekpartijen in Slotervaart gaan er weer stemmen op om preventief fouilleren in de hele stad toe te staan. Over de wenselijkheid en effectiviteit van een dergelijke maatregel, alsmede de politieke motieven die eraan ten grondslag liggen, wordt levendig gediscussieerd. Ook op deze site. Daarbij worden de steekincidenten op één hoop geveegd met de autobranden waaraan - althans bij mijn weten - geen verborgen wapens te pas komen. Een jerrycan stop je nu eenmaal moeilijk in je binnenzak.
De politie klaagt steen en been over een gebrek aan bevoegdheden. Misschien is dat terecht, al lijkt het onvermogen om die 35 ettertjes in Slotervaart aan te pakken eerder een tekortkoming van justitie dan van de politie. Bovendien moeten we ons bedenken dat de politie, doorgaans in eendrachtige samenwerking met de burgemeester, zijn bevoegdheden al tot het uiterste oprekt of zelfs overschrijdt. Bij wijze van voorbeeld verwijs ik naar de 'preventieve' arrestaties tijdens de eurotop en in Slotervaart of, nu we toch bezig zijn, de razzia waarbij onlangs in Zuidoost 111 mensen zonder gegronde verdenking werden gearresteerd.
Blijkbaar is dat nog niet genoeg: na de twee steekincidenten in Slotervaart roept de oppositie in de raad om een verscherpt fouilleerbeleid. Maar wanneer in Oud-Zuid en Buitenveldert vier topcriminelen worden neergeknald - met alle gevaren voor omstanders van dien - hoor je er niemand over. Bij fouilleeracties denken we nu eenmaal steevast aan Hoptille of het Allebéplein, nooit aan de Beethovenstraat. Hoe pijnlijk ook, het is moeilijk te ontkennen: in Amsterdam wordt niet preventief, maar selectief gefouilleerd.
Een half uur later, mijn boodschappen gedaan, passeer ik opnieuw de fuik bij de ingang. Agenten, beveiligers en GVB-personeel zijn nog steeds driftig aan het controleren. Maar terwijl mijn allochtone medereizigers links en rechts worden beklopt, word ik opnieuw vriendelijk doorgewuifd.
Zoiets zou ik kunnen opschrijven, maar geen hond zou me geloven. Ik zou worden beticht van linkse stemmingmakerij. Mocht een koddebeier mijn schrijfsels lezen, dan zou hij me verwijten dat ik het altijd maar op ambtenaren en bestuurders gemunt heb. Dat kunnen we niet hebben.
Dus besluit ik het nog eens te proberen. Wordt er nog gefouilleerd of hoe zit dat? Ik verlaat het metrostation en betreed het opnieuw door een andere ingang. Een agente sommeert twee Surinaamse omaatjes om hun boodschappentassen uit te pakken. (Daar zit nog heel wat in, overigens. Vooral de hot sauce ziet er link uit.) Haar collega monstert me met een vlugge blik en gebaart dat ik naar binnen mag.
Ik sta nogal kritisch tegenover de etnoparanoïa die onder veel van mijn gekleurde stads(deel)genoten heerst. En eerlijk is eerlijk: in mijn leven heb ik slechts één fouilleeractie meegemaakt. Dat is - zelfs na drie pogingen - niet wat je noemt een representatieve steekproef. Het zij verre van mij om de verkeerde conclusies te trekken. Maar in dit geval laadt de politie op z'n minst de schijn op zich dat er selectief wordt gefouilleerd.
Naar aanleiding van de recente steekpartijen in Slotervaart gaan er weer stemmen op om preventief fouilleren in de hele stad toe te staan. Over de wenselijkheid en effectiviteit van een dergelijke maatregel, alsmede de politieke motieven die eraan ten grondslag liggen, wordt levendig gediscussieerd. Ook op deze site. Daarbij worden de steekincidenten op één hoop geveegd met de autobranden waaraan - althans bij mijn weten - geen verborgen wapens te pas komen. Een jerrycan stop je nu eenmaal moeilijk in je binnenzak.
De politie klaagt steen en been over een gebrek aan bevoegdheden. Misschien is dat terecht, al lijkt het onvermogen om die 35 ettertjes in Slotervaart aan te pakken eerder een tekortkoming van justitie dan van de politie. Bovendien moeten we ons bedenken dat de politie, doorgaans in eendrachtige samenwerking met de burgemeester, zijn bevoegdheden al tot het uiterste oprekt of zelfs overschrijdt. Bij wijze van voorbeeld verwijs ik naar de 'preventieve' arrestaties tijdens de eurotop en in Slotervaart of, nu we toch bezig zijn, de razzia waarbij onlangs in Zuidoost 111 mensen zonder gegronde verdenking werden gearresteerd.
Blijkbaar is dat nog niet genoeg: na de twee steekincidenten in Slotervaart roept de oppositie in de raad om een verscherpt fouilleerbeleid. Maar wanneer in Oud-Zuid en Buitenveldert vier topcriminelen worden neergeknald - met alle gevaren voor omstanders van dien - hoor je er niemand over. Bij fouilleeracties denken we nu eenmaal steevast aan Hoptille of het Allebéplein, nooit aan de Beethovenstraat. Hoe pijnlijk ook, het is moeilijk te ontkennen: in Amsterdam wordt niet preventief, maar selectief gefouilleerd.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
En die topcriminelen daar hebben we totaal geen last van, die beroven geen oude vrouwtjes en die terroriseren geen buurten, ik heb liever 100 Holleeders om me heen wonen dan 50 crimminele straat terroristjes!
En die 111 mensen die zonder enige verdenking werden gearresteerd, werden niet voor niets gearresteerd, ze waren illegaal namelijk, eindelijk doet de politie wat ze moeten doen en opnieuw mag dat weer niet?
Je hebt hier echt idiote regels, ben zelf weleens zonder gordel om in een alcoholcontrole gereden, kreeg geen boete voor de gordel? want het was immers een alcohol controle?
Een veroordeelde pedofiel die een zeilschool voor kinderen heeft mag niet met naam en toenaam genoemd worden? laat die kinderen maar barsten.
Nee ik zeg vooral doorgaan met selectief / prefentief fouilleren daar is niets pijnlijks aan.