Ik ontdekte de sticker toen ik als 11 jarig turnstertje lootjes ging verkopen voor de gymnastiekclub. Moest ik nou wel of niet aanbellen bij de buren? En wat was dat met bekeerd? Ik besloot het een huis verderop te proberen.
Na een uurtje van deur tot deur waren mijn laatste lootjes verkocht en ging ik voldaan naar huis. Maar de sticker van de buren liet me niet los. "Mam, wat is bekeerd? En waarom hebben wij niet zo'n sticker op de deur, zijn wij dan niet bekeerd?" Ja, daar moest mijn moeder wel even over nadenken. Mijn vragen mochten niet baten, onze voordeur bleef leeg want mijn moeder had er wel lol in om in discussie te gaan met Jehova's getuigen.
Aan de sticker mijn buren moest ik denken toen woensdagmiddag de deurbel ging. "Goedemiddag mevrouw, wilt u kinderpostzegels kopen." Voor de deur staan twee meisjes van een jaar of 11 te klungelen met een te grote enveloppe. "Oh, ja kinderpostzegels ehh, ja." En voor dat ik het weet heb ik een lijst met afbeeldingen van de postzegels en kaarten voor mijn neus. "Welke vindt u het leukste," vragen de meisjes enthousiast. Ik wijs naar een van de afbeeldingen. "Oh dat zijn de kinderkaarten die zijn het duurste. Maar dan is het wel handig als u de postzegels er bij neemt." De meisjes zijn nu echt op dreef. Het blijft toch een briljant idee om kinderen op pad te sturen voor het goede doel. In 1948 bedacht door, ja natuurlijk, een onderwijzer. Terwijl ik het bestelformulier invul vertellen de verkoopstertjes dat ik hun eerste klant ben. "De meeste mensen doen niet eens de deur open." Wat een verkooptruc! Doe mij dan nog maar een extra setje postzegels.
Als ik nog bezig ben met het invullen van de formulieren gaat met een zwaai de deur van mijn buurvrouw open. De meisjes kijken even verschrikt naar de vrouw in de deuropening maar al snel klinkt het kinderpostzegelriedeltje weer.
Nog voor de meisjes zijn uitgesproken bits mijn buurvrouw dat ze geen interesse heeft en boem de deur gaat weer dicht.
Zouden de 'aan de deur wordt niet gekocht'-stickers nog bestaan? En zal ik er stiekem een bij mijn buurvrouw op de deur plakken?
Aan de sticker mijn buren moest ik denken toen woensdagmiddag de deurbel ging. "Goedemiddag mevrouw, wilt u kinderpostzegels kopen." Voor de deur staan twee meisjes van een jaar of 11 te klungelen met een te grote enveloppe. "Oh, ja kinderpostzegels ehh, ja." En voor dat ik het weet heb ik een lijst met afbeeldingen van de postzegels en kaarten voor mijn neus. "Welke vindt u het leukste," vragen de meisjes enthousiast. Ik wijs naar een van de afbeeldingen. "Oh dat zijn de kinderkaarten die zijn het duurste. Maar dan is het wel handig als u de postzegels er bij neemt." De meisjes zijn nu echt op dreef. Het blijft toch een briljant idee om kinderen op pad te sturen voor het goede doel. In 1948 bedacht door, ja natuurlijk, een onderwijzer. Terwijl ik het bestelformulier invul vertellen de verkoopstertjes dat ik hun eerste klant ben. "De meeste mensen doen niet eens de deur open." Wat een verkooptruc! Doe mij dan nog maar een extra setje postzegels.
Als ik nog bezig ben met het invullen van de formulieren gaat met een zwaai de deur van mijn buurvrouw open. De meisjes kijken even verschrikt naar de vrouw in de deuropening maar al snel klinkt het kinderpostzegelriedeltje weer.
Nog voor de meisjes zijn uitgesproken bits mijn buurvrouw dat ze geen interesse heeft en boem de deur gaat weer dicht.
Zouden de 'aan de deur wordt niet gekocht'-stickers nog bestaan? En zal ik er stiekem een bij mijn buurvrouw op de deur plakken?
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
Soms vraag ik mij wel eens af of er niet een strenger maar rechtvaardig vergunningenstelsel ontworpen moet worden voor verkoop aan de deur.De toename van bezoek aan de deur en ongevraagde telefoontjes maar ook de bergen met reclame hebben ertoe geleid dat er mensen zijn die nu helemaal niets meer willen. Bij mij lijkt het of zij wachten tot ik ga eten en een zg afgedekt telefoonnummer neem ik dan rond die tijd maar niet meer op.
Leef en laat leven maar respecteer dat onaangekondigd bezoek niet altijd op prijs wordt gesteld. Nederlanders zijn daar wat anders in dan bv de Zuid-Europeanen etc.