Dodelijk voorbeeld

door: Claudia Coenen 03 Oktober 2007

De Baarsjes - Een eigen huis, op jóuw naam, voor een betaalbare prijs, ín Amsterdam. Eer je dat bereikt hebt, heb je heel wat jaren als semi-illegale onderhuurder, inwonende huisgenoot of iets dergelijks achter de rug. Ik was dan ook maar wat blij toen ik in 2004 mijn huidige huisje kon krijgen. In een best wel leuke buurt, op fietsafstand van het centrum. Hoe schril in contrast stond dat met de reden waarom ik dit appartement kon krijgen. De vorige bewoner had een verkeersongeluk gehad. Op de fiets, op de verkeerde weghelft, op de Overtoom. Werd geschept door een tegenliggende auto, raakte in coma, en overleed een paar dagen daarna.

Ik heb wel even moeten slikken toen ik dit hoorde van mijn huisbaar. Getwijfeld of ik het appartement moest nemen, heb ik absoluut niet. Al herinnerden sommige dingen in huis me soms wel aan het voorval. Zoals het stukje afplaktape dat nog om de lichtschakelaar in de slaapkamer zat, waarvan hij net de muur in turquase had geverfd. Heel soms arriveerde er nog wel eens post voor hem, die ik netje retour afzender stuurde, met de vermelding 'geadresseerde is overleden'. Of die pijnlijke keer toen een vriend van hem aan de deur stond, om zijn vriend, die hij al zo lang niet meer had gezien, te verrassen met een onverwachts bezoek en een andere naam op het naambordje zag staan. Of ik misschien wist waar de vorige bewoner nu heen verhuisd was?

Maar met der tijd vervaagden al deze herinneringen en leefde ik mijn leventje als vanouds in de hoofdstad. En het leven in de grote stad is nu eenmaal vaak heel druk druk druk.

Dat is tevens het standaard antwoord dat ik geef als mensen me vragen hoe het gaat. Dit in combinatie met mijn vervelende eigenschap altijd dingen op het laatste moment te doen, zorgt ervoor dat ik altijd als een gek door de stad sjees. Op mijn fiets.

Zo ook die keer toen ik een sollicitatiegesprek had in de buurt van het Leidseplein. Het was krap, ik had nog een kwartier, vanaf het Mercatorplein. Doorfietsen dus. Hoofdweg tot het einde uitfietsen, bij het Surinameplein linksaf, bruggetje over en dan naar links, en doorfietsen.
Nog iets meer dan vijf minuten en het Leidseplein was nog niet in zicht. Ik moest trouwens niet bij het Leidseplein zijn, maar meer naar links. Ik besloot alvast naar de overkant van de weg te gaan. Op het moment dat ik bezig was deze manoeuvre uit te voeren, realiseerde ik me: op de fiets, op de verkeerde weghelft, op de Overtoom. Dat was precies waar ik me bevond, net als de vorige bewoner van mijn huis. Gelukkig maakte ik zijn rijtje verder niet af en belandde veilig aan de overkant van de straat, op de stoep.

Maar het voorval heb ik, ondanks dat het drie jaar geleden is gebeurd, nooit meer vergeten. Voor mij was dat moment zo confronterend, terwijl ik de jongen die voor mij in het appartement woonde nooit heb gekend. Toch heeft zijn dood ervoor gezorgd dat ik bewuster door het drukke Amsterdamse verkeer fiets. Haastige spoed is zelden goed, is daarbij mijn mantra.