AmsterdamCentraal.nl

Maar soms is het systeem ontregeld en is ze veel te vroeg. Ze wacht dan halverwege de route, op een stoeltje, midden op het eiland tussen Station en Victoria. Daar kijkt ze naar de mensen. Althans, dat hoop ik. Maar meestal stevent ze toch stug door. En staat ze een half of bijna heel uur te wachten voor de gesloten poort. Ze draait zich naar links, ze draait zich naar rechts. Geen andere cijferzuchtige te zien. Zouden zij wel komen? En waar blijft toch de dealer? Stuk voor stuk druppelen meer dames de steeg in. Ze scholen samen voor de deur. Dat is fijn voor Toos, dan is ze niet alleen. Zij babbelt niet mee met de dames. Zij zwijgt. Maar staande tussen hen ingeperst is ze voor even veilig. Ha, de dealer komt. De poort gaat open. Stilletjes schuifelen de schapen de stal met de getallen in.

Af en toe mag Toos even luchten. Voor een boodschap wordt ze dan door de dames naar de winkel op de hoek gestuurd. Sigaretten willen zij roken, maar de cijfers mogen niet gemist. Toos koopt dan ook wat snoepgoed voor zichzelf. Zo kent haar dag een hoogtepunt. En in de avond, met een kop vol cijfers, vertrekt ze weer bevredigd huiswaarts. De route terug naar Stationsplein voelt nu minder leeg. Ze hoeft deze niet alleen meer af te leggen. Tussen de honderden luidruchtige medezuchtigen in vloeit ze zelf onzichtbaar weg. De benauwde steeg uit. Morgenochtend, na een nacht zonder bingocijfers, staat ze hier weer. Of zit ze op het stoeltje tussen wal en schip. Voor haar is er geen opvang of vervangende gebruikersruimte. Terwijl de dealer hogere getallen ontvangt dan hij aan de om te roepen cijfers uitgeeft, is er niet een rustig plekje in de stad waar tante Toos eens heen kan. Om letters en woorden te gebruiken. En wel door de gemeente verstrekt. Zodat ze in het vervolg kan zeggen, wat haar bezighoudt.