Culi Parade

Culi Parade

door: Tom de Smet 12 Juni 2005

<%image(20050606-Animation1.gif|146|119|)%>

Op de Nieuwmarkt, voor de kassa van Amsterdam Culinair, sluiten twee mooie meiden aan. "Misschien vind ik 't wel helemaal niks Grace", sputtert Charmaine tegen. Tingelend twijfelen grote roze oorbellen met haar mee. Maar Grace duwt zichzelf al dichter in de rij. Zij ruikt het eten en hoort de muziek. Grace wil graag naar binnen. Hier is wat te doen. Ik loop langs Charmaine, zelf op huis aan, en vertel haar wat er binnen bij de tentjes te eten en te drinken is. "Oké mijnheer, dan wil ik dat ook wel gaan zien, denk ik." Ze rommelt aan de plooien van haar rok, bekijkt haar lange nagels en schuifelt achter Grace aan naar voren.

Vijf jaar geleden werd Amsterdam Culinair voor het laatst georganiseerd op het Amstelveld. Mede door weerstand van de buurtbewoners rond dat plein, lukte het Stichting Amsterdam Culinair niet om het evenement terug te laten keren in Amsterdam. Anderhalve week geleden was het weer zover. Amsterdam Culinair is terug van weggeweest. Op de Nieuwmarkt. Een betere plek voor het feest had de stichting niet kunnen bedenken. Al waren er hier ook wel wat piepende buurtbewoners die vijf dagen rompslomp en geluidsoverlast voor de deur niet zagen zitten. Maar met een gratis entreekaartje werd de goodwill gewonnen en trok de organisatie de buurtbewoners over de streep.

Oma's uit Flesseman kwamen dapper achter hun tafeltje-dekje vandaan. Buiten in de frisse lucht nu, aten zij een hapje bij Vermeer en een gerechtje bij De Roode Leeuw. Een ploegje oude snaken, met de metrorellen nog in de benen, balorig als op een boerenkermis, zwalkten samen van tent naar tent. Sjiek, hip, jong en oud, hele generaties uit de buurt genoten van het feest rond de Waag. Maar ook van buiten de buurt kwamen eters en drinkers naar het plein der pleinen van onze binnenstad.

Hing op het Amstelveld vaak de geur van gastronomisch gewauwel en kakkineus kokkerellen, hier op de Nieuwmarkt, ondanks sigaren, menukaarten met krulletters en de klassieke kelners van Dorrius, was dat niet mogelijk. Daarvoor was het aanbod te divers en het publiek te eigenwijs. Het plein zelf en de bezoekers drukten een eigen, losser stempel op het feest. Zelfs de vele regen en de stroomuitval, waardoor koks regelmatig met rechauds moesten klungelen in het donker, het kaarslicht in de tenten, diesel dampende generatoren bij de ingang en het improviseren her en der, gaven een eigen sfeer aan het evenement. Het was net één groot zomerpaviljoen. Alle kleuren en geuren van de stad mengden zich hier dooreen. Het rook op de Nieuwmarkt een beetje naar de Parade. Ieder koos iets van zijn gading en waar plaats was schoof men aan. Was het ergens te vol, dan schoof men net zo makkelijk weer door naar een andere tent. Na een ronde om de grote tent, danste men een dansje, om daarna in ander gezelschap weer neer te strijken.

Zakken vol plastic muntjes, een betwistbaar betaalsysteem, liet men met gemak achter bij de verschillende tenten. En waren de plastic munten bijna op, maar moest er nog wel iets in de maag, dan kwam er redding van het roodwitte kraampje in de hoek tegen de Waag. Vanuit de dampende frituurpannen, bij de middeleeuwse muur, vlogen de erg lekkere croquetten van Oma Bob als vanzelf in de mond. Een nog vettere knipoog naar het Oud Hollandsche Braderiegevoel konden ze wat mij betreft niet maken.