De Staatsliedenbuurt bestaat voor een groot deel uit etagewoningen uit het begin van de 20e eeuw. Aan beton, spouwmuren, dubbele beglazing en (geluid)isolatie deden de bouwers in die tijd niet. Daar komt bij dat de straten niet al te breed zijn (maar niet zo smal als in de Jordaan) en dat op elke etage zeker één of twee bewoners huizen. Als bewoner van deze volksbuurt heb ik dus overal buren om me heen.
Naast, boven, onder, achter en tegenover me wonen vreemdelingen. De meeste buren ken ik nauwelijks. Hun geluiden ken ik des te beter. Aan het geslurp van mijn gootsteen weet ik dat de onderburen de was doen. Aan het gestamp van de bovenbuurvrouw weet ik dat zij ‘s nachts weinig slaapt. De vorige achterbuurjongen had heftige relatieproblemen – getuige de telefoongesprekken die hij het liefst in de tuin hield.
In de rij bij de buurtsuper of het postkantoor stel ik me bij al die geluiden een gezicht voor. Welk gezicht past bij de muziek van Modern Talking die iedere zondagmiddag loeihard uit het raam van een achterbuur galmt? Wie roept er ’s avonds laat smekend op straat of Herman alsjeblieft de deur opendoet? Is het de magere vrouw met kort roodgeverfd haar die de godganse dag haar hondje uitlaat? Zou het het goedlachse meisje op de groengeschilderde fiets zijn? Of is het misschien toch de buurtjunk die iedere vrouw buuv noemt?
De zomer is bij uitstek geschikt voor het ‘burengeluidenspel’. Nog even en de gordijnen gaan overal weer vroeg dicht. De ramen en deuren blijven gesloten om de kou en regen buiten te houden. Ik zal mijn buren missen deze winter.
drie reacties op "'Burengeluidenspel'"
Hier BarcelonaTed. Nooit geweten dat je van Z-dm in een gelijksoortig buurtje terecht bent gekomen als ik. Ook hier midden in de nacht lange-afstandscommunicatie in de straat tussen tegenover elkaar wonende medelanders.
Of nocturale deurenbonkers omdat ze de sleutel vergeten zijn. Geurige en kleurige buurvrouw die maandenlang haar etenresten over de keukenvloer laat ontkiemen en de grootouderbuggies de achterkleinkinders laat leren lopen. Engelstalige Aussies aan de achterzijde met naast hen luid Andre Hazesliefhebbende buren. Kortom in het Rotterdamse Noorden ook voldoende burengeluidsspellen.