en blijkt ineens Kelly te heten. Je bent Dries Roelvink en ineens weet
iedereen wel wie je bent. Of je kleed je mooi aan voor een exclusief en
besloten feest maar dan blijkt bij de deur plots dat het een
lingerieparty is. Dat zijn allemaal ietwat bevreemdende ervaringen.
Hoewel die laatste dan nog wel positief is, alledrie zijn het
ervaringen waar je verwachtingspatroon even omgegooid wordt, waarin de
werkelijkheid even niet meer voldoet aan de wetten en regels die ze
zichzelf oplegt.
Zo is het ook met de kermis in Noord. Op zich een hele normale kermis.
Hij wordt nu, 'as we speak', opgezet op het Buikslotermeerplein,
tegenover het stadsdeelkantoor. Draaimolentjes, Spin, spookhuisje,
botsautootjes, dat soort dingen. Snoepkramen overal en schiettenten,
graai-apparaten, dat soort dingen. U kent het wel. En zoals het hoort
bij een kermis heeft deze ook bezoekers.
ineens weet wie Dries Roelvink is. De bezoekers zijn precies de
bezoekers die je van Noord zou verwachten; Veel jongeren van de
omliggende scholen en wijken, veelal zoals dat zo mooi heet
'allochtoon', een groot gedeelte ervan met de scooter of brommer
gekomen. Die jongeren zijn precies zoals je verwacht dat ze zouden
zijn: Replay-jeans, Puma-schoenen, hier en daar iemand in een complete
Karl Kani outfit. Allemaal drinken ze een breezer of dat goedkope bier,
een jointje hier en daar voor de echt ouderen. Het is net echt kermis.
Totdat je ineens de muziek hoort. Want we horen namelijk niet de
nieuwste van Usher of NERD, we horen niet DMX die zijn ganstarap de
wereld in brult, we horen ook niet de skihut-house die we weleens bij
de kermis op de Dam horen, nee, wat horen we vandaag?
U raadt het vast.
Toe maar. Probeer maar.
Wie hoort u?
We horen Ricky Nelson. Wie?
Ricky Nelson, een Elvis-achtig figuur bekend van mooie oude nummers
als: 'hello Marylou, goodbye heart, sweet Marylou I'm so in love with
you...'. Ricky Nelson, die eind jaren '50 mening vrouwenhart deed
smelten met zijn zoete stemgeluid en liefdevol bespeelde gitaar. Ricky
Nelson met zijn babyface en bambi-ogen, je weet wel, DIE Ricky Nelson.
Eerlijk is eerlijk, dit was vorig jaar zo. Ik kreeg een heel moeilijk
Stephen King moment toen ik al onze jeugd uit Noord gewoon kermis zag
beleven onder muziek die zelfs hun ouders oubollig vonden. Ik wist even
niet of ik nu in een aflevering van Buffy The Vampire Slayer zat of dat
ik die nacht ervoor toch echt wat minder drugs had moeten slikken .
Maar gelukkig had de organisatie ook wel door dat er niets in de haak
was en dus zorgden ze voor een echte publiekstrekker dit jaar. Iemand
die precies past bij het publiek van Noord. Iemand uit de
jeugdsubcultuur van nu.
Inderdaad: Bassie. Van Adriaan.
Bassie was er vorig jaar trouwens ook. Ik denk niet dat de organisatie creatief genoeg is om een ander programma te bedenken.