Nu wil ik niemand ongerust maken, maar ons leefmilieu wordt momenteel ernstig bedreigd door schadelijke en ongewenste exoten. Voor wie zich nu klaarmaakt voor een stevige polemiek over toerisme en migratie: ik heb het niet over mensen, althans in beginsel niet.
Vorige maand deden de kranten verschrikt melding van de komst in het Westelijk havengebied van de Aziatische hoornaar (Vespa Velutina), inclusief verhalen over een monsterwesp ter grootte van een volwassen goudhamster en met de giftigheid van een bedrogen Sylvie Meis. Dat mag dan allemaal wel meevallen, maar schadelijk is deze superwesp wel, onder meer omdat hij op honingbijen jaagt, deze opeet en daardoor de natuurlijke balans in ons milieu ernstig ontwricht. Kortom, een invasieve exoot die uitgeroeid zou moeten worden om onze inheemse natuur te beschermen.
Datzelfde geldt voor de al veel eerder in Nederland gesignaleerde tijgermug (Aedes Albopictus), bekend als het perfecte huwelijk tussen Vampirella en een mini-Messerschmitt, maar feitelijk een doodnormaal mugje dat door zijn afwijkende eetgewoontes allerlei enge ziektes verpreidt en daarom eveneens moet worden uitgeroeid.
Bij dit soort enge vliesvleugeligen zijn wij heel beslist in de verdediging van natuur en leefomgeving tegen vreemde indringers. Dat ligt kennelijk al anders bij de Amerikaanse rivierkreeft (Procambarus clarkii) die al weer een tijdje onze Amsterdamse beken, meren, sloten, plassen en grachten bevolkt. Het beest vreet onze wateren leeg, verdringt en vermoordt inheemse diersoorten en brengt de flora en fauna ernstige schade toe. Toch komt de bestrijding niet zo op gang, het beestje doet het namelijk enorm goed in soepen en salades, op de barbecue, in knoflookolie in de oven of roergebakken in de Pad Thai. Ineens zijn dan andere dingen belangrijk dan de bescherming van de inheemse natuur.
Nog een stap verder gaan we met de halsbandparkiet (Psittacula krameri), die veel Amsterdamse parken bewoont, deze heeft ontdaan van andere, inheemse vogelsoort en bovendien bezoekers en omwonenden horendol maakt met z'n geschreeuw. Toch wordt het diertje vanwege zijn schattige uiterlijk en kleurenpracht gezien als een 'graag geziene gast' en er zijn zelfs biologen die vooraan staan om de gevolgen voor ons ecologisch systeem stevig te downsizen. Over de huiskat (Felis catus), misschien wel een van de meest invasieve exoten die er in Nederland rondlopen, wil ik het niet eens hebben. Toen men enkele weken geleden het plan opvatte om ergens in het land verwilderde katten af te schieten vanwege de ernstige schade aan natuur en leefmilieu, leidde dit bijna tot een volksoproer.
Nederlanders gaan er prat op dat ze ecologisch bewust zijn, maar in de praktijk zijn ze ook aardig opportunistisch als er een factor aaibaarheid, eetbaarheid of bruikbaarheid om de hoek komt kijken. Dan zijn die principes ineens niet meer zo spijkerhard. Het is verleidelijk om dit -indachtig de eerste alinea van dit stuk- als metafoor te gebruiken voor hoe wij met vluchtelingen, expats, statushouders, toeristen en arbeidsmigranten omgaan. Ik begin daar niet aan, ik vind dat te makkelijk en misschien zelfs wel ongepast. Alleen voor toeristen maak ik graag een uitzondering omdat het verhaal daar wel heel mooi op aansluit: als we ze niet van onze grachten kunnen weren, kunnen we ze altijd nog opeten.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
Een reactie op "Aaibaar en eetbaar"