De Amsterdamse gemeenteraad koos voor Femke Halsema als nieuwe burgemeester. Ik had goed gegokt vorig jaar (hoewel op een ongelukkig moment, achteraf bezien). Het is een juiste keuze, de meest voor de hand liggende. Daar denkt niet iedereen zo over, getuige de vele mensen die op sociale media aankondigen ‘de stad nu maar te gaan verlaten’. Ik zal deze opwellingen maar wijten aan de golf van polarisatie die het politieke spectrum de laatste tijd teistert. Amsterdam is, zeker na de laatste verkiezingen, nu eenmaal een overwegend linkse stad en dan is het niet realistisch om te verwachten dat de gemeenteraad kiest voor een rechtse kandidaat.
Genuanceerd
Amsterdam heeft meer dan ooit een progressieve aanpak nodig en daarmee een burgemeester die genuanceerd kan denken over ingewikkelde zaken als krakende migranten, oververhit toerisme, huisvestingsproblemen voor starters, schonere lucht, Schipholgroei en mobiliteit. Ze zal het druk krijgen, dus misschien is het voor haar raadzaam enige nevenfuncties te laten vallen. Ik begrijp nooit hoe die politici het er allemaal bij doen.
Bloed en nagels
Om werkelijk ‘verbindend’ te zijn zal Femke zich alleen nog moeten ontdoen van de zijig bemoederende toon die opponenten het bloed onder de nagels vandaan kan halen, zonder dat ze greep krijgen op wat hen nu precies zo irriteert aan haar. Ik doe een voorzet: het is dat overbeheerste, dat bevoogdende (‘onbegrijpelijk dat u dat niet inziet’), dat overdreven beleefde, dat impliciete ‘ik ben niet boos maar wel verdrietig’. U begrijpt: dit zit mij al jaren dwars aan Femke. Voor de rest is zij een prima, deskundig en ervaren politicus die zeker een waardig opvolger van Eberhard van der Laan zal zijn. En, jaren te laat, een vrouw.
Ik zou het niet beter hebben kunnen verwoorden. En ik voorspel dat het zich ontdoen van de zijig bemoederende toon, van dat overbeheerste, van dat bevoogdende (‘onbegrijpelijk dat u dat niet inziet’), van dat overdreven beleefde en van dat impliciete ‘ik ben niet boos maar wel verdrietig’, haar niet gaat lukken.