AmsterdamCentraal.nl

Toeterende taxi’s, schreeuwende en bellen fietsers, claxonnerende brommers en natuurlijk grote groepen toeristen die nog naar binnen moesten of net binnen waren geweest. Veel van de toeristen die waren geweest verzamelden zich aan de waterkant. Ze bleken te wachten op allerlei soorten sloepen die als watertaxi fungeerde. De sloepen voeren af en aan. En de goedgemutste en vrolijke toeristen scheepten zich in. Zo nu en dan dreef er een bootje met daarin een vrolijk groepje mensen die waarschijnlijk een vrijgezellenfeestje aan het vieren waren. Er was er tenminste een uitgedost als Vrijheidsbeeld, dus het moet een feest geweest zijn, want zelfs de meest fanatieke Amerikaan gaat niet in het buitenland lopen verkleed als Vrijheidsbeeld. Hoewel je de laatste tijd niets meer zeker weet met die Amerikanen. Kortom, er hing een erg vrolijke sfeer in de omgeving van het Anne Frank huis. 

Ik ben ooit naar Auschwitz geweest, samen met mijn zoon die toen een jaar of twaalf was. Het maakte een diepe indruk op ons. Wij logeerden in een klooster niet ver van het voormalige kamp. In de paar straatjes die we door moesten naar het klooster was een vrolijke pizzeria en andere restaurantjes, winkeltjes waar ze allerlei dingetjes verkochten. Souvenirs dus. Ook door de vele mensen die daar liepen om de tijd te doden voordat hun bus, die op de nabijgelegen parkeerplaats stond, hing ook daar een vrolijke vakantiesfeer. Ik vroeg me toen af: hebben die mensen nou wel een idee waar ze net geweest zijn? 

Van de week op de Kees de Jongen brug  dacht ik eigenlijk hetzelfde toen ik naar alle vrolijke mensen op de Prinsengracht keek. Of is het huis slechts een ding dat ze kunnen afvinken op hun bucket list van” must have seen in Amsterdam”. Ik hoop het niet. Maar als ik al die vrolijkheid zie bij het Anne Frank huis dan vrees ik het ergste.