Zo, de kortste dag hebben we alweer achter ons. Op naar het licht! Laten we er de moed maar in te houden. Aangespoord door Jamie Oliver, Nigella en Ottolengi hebben we ons deze week toch maar weer op de voorbereiding van het Kerstdiner gestort (eten moeten we toch).
Omdat het feest is, mag het wat exotischer.
Er liggen al een tijdje vreemd gekleurde groenten bij AH en argeloze vakkenvullers moeten vragen kunnen beantwoorden zoals:
”Waar liggen de zeezoutvlokken?”
Je moet toch wat om deze dagen door te komen. En ik ben het met je eens, Robbie Zwetsloot,
Ik heb ook altijd een pest hekel aan deze gefingeerde vrolijkheid gehad.
(Valt er wat te vieren dan?)
En ik heb me de luxe kunnen veroorloven de 'feestdagen' jarenlang volkomen te kunnen negeren.
Het is vooral de valsheid van de meeste goedbedoelde uitingen die me stoort.
Het is een mislukte poging om om een situatie verzachten, door hem anders voor te spiegelen dan hij is. En heeft op mij alleen een averechtse werking.
Het is toch ook mogelijk beleefd te zijn zonder ronduit te liegen?
Bijna iedereen in een positie van een zekere autoriteit, die wil dat we iets doen of laten vertelt ons dat we iets 'mogen' .
Vooral bij de politie en in ziekenhuizen hoor je niet anders.
En dan al die uit Amerika overgewaaide volkomen lege beleefdheidsfrasen als een “prettige” middag, avond, voortzetting, nog erger “fijne” dag etc. Zoals: twee meisjes aan de kassa een zegt tegen de ander over mij waar ik naast sta:
“Die vrouw vraagt….” en daarna zonder op te kijken een “fijne dag”.
Maar dat zijn nu eenmaal de nieuwe omgangsvormen; hoe grover en hufteriger men zich gedraagt des te “fijner” we geacht worden de tijd door te brengen.
Leg je er bij neer of ga dood. “Dus dank, u van het zelfde”
En nu ik toch bezig ben, een andere moderne omgangsvorm die mij de tenen doet krommen is om iedereen maar met 'je' aan te spreken.
Mijn nieuwe zorgverzekeraar die toch van mijn geslacht op de hoogte is komt met :
“Beste heer Das, hier is JE nieuwe zorgpolis”.
En het lijkt of niemand Nederland nog blijkt te weten dat het meervoud van U niet “jullie” is maar U.
Maar nu genoeg gezeurd: ik probeer de trends bij te houden, om me verder, zij het met mate, nog in het opbaar te kunnen bewegen.
Zo lees ik met een vertraging van een week of twee a drie Het Parool, gewoon om even te weten wat voor nieuwe apps we nu weer kunnen downloaden, waar de laatste koffie en muffin tent of een veganistisch restaurant is geopend, maar toch vooral om de strip van Dirk Jan.
Nu Ronald Hooft met zijn column is gestopt, is de behoefte aan een abonnement minder dan ooit geworden.
En aan 'nieuws' , of wat daar voor door moet gaan, heb ik al helemaal geen behoefte.
Een andere wederwaardigheid was dat we in vergelijking met een aantal jaren geleden toen we er in Nederland maar twee hadden, alleen al in Amsterdam, een stuk of tien restaurants hebben met een of meer Michelin sterren.
Daar was zelfs er een bij waar ik gegeten had. Uitgenodigd weliswaar.
En dat was een ervaring die mij indertijd noopte tot het schrijven van een volgend stukje.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
Wat nu dit vooral op kerst gerichte stukje betreft zal ik kort zijn: j.l. zaterdag kreeg ik een persoonlijk geadresseerde kerstkaart in de bus, in een knalrode envelop. Afzender: De Postcodeloterij. Moet ik nog iets toevoegen?