AmsterdamCentraal.nl

Tijdens het wachten raakte ik in gesprek met een mevrouw van mijn eigen jaargang (zo schatte ik in). We stelden vast dat de sfeer, ondanks de drukte en het wachten, gemoedelijk en ontspannen was. Amsterdam zoals ik het 't liefst ervaar: ''Aan het IJ en in Noord is het veel minder stressen dan in het centrum, dat merk ik eigenlijk al op het pontje naar de Buiksloterweg,'' zei ik. ''Het is wel zo dat iedereen aan de steiger er het eerst op en weer af wil, maar je hoort toch zelden een onvertogen woord.''

"Nou, reageert een tafelgenote, dat overkomt mij toch wel een enkele keer. Maar misschien ligt dat ook wel aan mij hoor. Ik wil nogal eens graag corrigeren en dat valt steevast verkeerd. Zo stonden we tijdens de spits op de volle pont opeengedrongen in de koude wind en motregen, toen een man naast me een zware shag ging draaien, al gauw woeien dikke rookwolken rond mijn hoofd. Ik ben astmatisch en kreeg het er benauwd van dus vroeg ik hem of hij wilde wachten met roken – de pont is immers ook openbaar vervoer. Kreeg ik me een pak verwensingen! Hij stond buiten en maakte zelf wel uit of hij zou roken of niet – en ik moest maar eens naar een psychiater want het was duidelijk dat ik 'niet spoorde'."

"Een andere vrouw op de pont bemoeide zich ermee en zei dat roken op het achterdek wel is toegestaan hoor! Maar wat is op een pont nou het voordek en wat het achterdek? Het is maar welke kant hij opvaart en als het hard waait is de wind toch altijd sneller dan de pont.''
Zoals zij het me vertelde was het een levensecht verhaal. En ik kon me wel inleven, want ook ik kan slecht tegen de walm van Javaanse Jongens.

Een poos geleden zat ik in een late trein uit Lelystad over Weesp naar CS. Staat bekend als risico-traject bij de NS-ers. Een drietal opgefokte tieners zat onophoudelijk te gillen en krijsen. De andere passagiers zaten als bange vogeltjes stilletjes in hun eigen 'bubble', hopend spoedig op hun bestemming te kunnen uitstappen. Ik voelde me verontwaardigd dat minstens een dozijn rustige reizigers geterroriseerd werden door de 'lol' van een drietal dat meende alleen op de wereld te zijn. Stapte er op af, sprak ze met zelfverkozen gezag aan dat het plezier van een enkeling nooit ten koste van de rust van de meerderheid mag gaan. Als zij meenden van wel, of ze me dat even konden uitleggen, zodat ik het ook snapte. Het was verder rustig tot CS, zonder dat iemand het zei, zag ik aan de gezichten om me heen dat ze blij waren dat er iemand zijn nek had uitgestoken.

Na het festijn fietste ik over de Piet Heinkade en De Ruyterkade naar de Buiksloterwegpont. Het was inmiddels laat, al kort voor middernacht. Voor de aanlegplaats stond een 45 km voertuig, ik noem die dingen altijd 'gehandicapten autootjes', maar vermoedelijk zijn de laatste ontwikkelingen mij ontgaan want de dochters van mijn buurman rijden ook zo'n ding en zijn allerminst gehandicapt.
Een groep wachtende fietsers stond op enige afstand bij elkaar – ik begreep waarom, want de knalrode Canta vibreerde krachtig door het volume van de rapper op de geluidsboxen in de deuren. In de abri voelde ik het gewapende glas zelfs meetrillen met de dreunende bassen en drums.
Daar kwam de pont. De fietsers en een enkele voetganger gingen er op terwijl de laatste afkomende fietsers over de klep reden. De 45 km reed daardoor pas achter de fietsers op, zoals het hoort. Maar eenmaal aan boord gaf hij een flinke stoot gas en drong zich naar voren tussen die fietsers. Toen hij de motor afzette viel het volume terug, maar zodra de pont wegvoer ging het geluid weer op tien.

De Canta, schuin achter me penetreerde mijn gedachtenwereld en ook die van de mensen om me heen. De overtocht duurt maar 2 ½ minuut, maar dat kan heel lang zijn. Ik opende mijn linkerhand en met de zijkant ervan klopte ik op de voorruit en maakte een gebaar 'of het wat zachter kon'. Met een klap opende het schuifraampje waaruit een woedend hoofd gestoken werd om de kolerelijer (ik) een stortvloed van bedreigingen toe te schreeuwen, Ik deinsde terug en slikte mijn voorgenomen opvoedende woorden maar in onder de woordenvloed die over mij heenkwam waarbij me minstens tien keer de kanker werd toegewenst. Het beste leek me: gewoon laten uitrazen maar blijf hem wel aankijken. In het nachtelijk duister kon ik de pupillen in zijn donkere ogen niet zien, in een flits kwamen de opgefokte Feijenoord 'supporters' mij voor de geest, die ontevredenen die weigerden nog een weekje te wachten op hun kampioensfeest.

Nog voor de pont zijn klep liet zakken, startte de Canta, de fietsers hadden allemaal haast om weg te komen, ook ik deed mijn best om snel de veilige wal te betreden. Opeens schoot me het stuur uit de handen, ik deed een stap naar voren om er de greep weer op te krijgen, maar kreeg toen mijn eigen pedaal in de knieholte: ik werd met de voorbumper tegen mijn achterwiel aangereden! Vlug de pont af richting fietspad omringd door de andere fietsers. De Canta raasde langs mij heen, stopte bij de bushalte, bestuurder springt eruit, rent naar mij toe en grijpt me bij de arm. Opnieuw de 'kanker-kanonade', het werd echt dreigend, maar twee mannen en een vrouw bleven om mij heen staan, dat was blijkbaar genoeg om de handtastelijkheid af te breken.
''Wacht maar, aan het eind van het fietspad wacht ik je op en grijp ik je, en dan ram ik je in elkaar!'' en hij rende terug naar zijn ''Ferrari'' (dat stond in witte letters op de kap zag ik eerder toen ik omkeek).
''We fietsen wel met je mee'', zeiden de anderen, ''dan koelt hij wel af''.
Er is nog solidariteit in Amsterdam, dacht ik opgelucht – maar er moet voorlopig even niemand aan mijn kop zeuren dat-ie structureel gediscrimineerd wordt.