Het nieuws van de dag wordt besproken op het podium van Paradiso: Led Zeppelin is na bijna een halve eeuw vrijgesproken van plagiaat in hun wereldhit ‘Stairway to Heaven’. Reden voor de bandleden van Parquet Court om de klassieker aan te kondigen halverwege hun concert, ook al past hij als cover totaal niet in hun oeuvre van slacker-, indie- en punk-rock. Na wat gepruts met de vermeend gejatte intro houden de New Yorkers het alweer voor gezien en zetten ze een eigen nummer in. Die weerbarstigheid kenmerkt hun concert in de Amsterdamse poptempel, dat laveert tussen bezield en irritant.
Parquet Courts is helemaal hip en happening. Hun nieuwe album ‘Human Performance’ (april 2016) is dermate goed ontvangen dat dit lang geleden geplande concert in de kleine Tolhuistuin promoveerde naar de grote zaal van Paradiso. De animo van Indiestad-pashouders (die gratis kunnen voorinschrijven op concerten van nieuwe bandjes) en de reguliere kaartverkoop liep dermate goed dat de band meer ruimte kreeg. Terecht, want de grote zaal zit deze donderdag bomvol.
Ruzie met het publiek
De ideale omstandigheden dus om eens lekker volle bak te gaan, maar gek genoeg gebeurt dat niet. De mannen van Parquet Courts maken er bijna een sport van om het tempo uit de avond te halen door ellenlange gesprekken tussen de liedjes door. Over de Macarena, over het ontbreken van Oranje op het EK Voetbal, over het gooien van bier en dus ook over Led Zeppelin. Het wordt een beetje treurig als de bandleden van stagedivers beginnen te eisen dat ze minimaal dertig jaar oud zijn en ook muzikaal iets hebben gepresteerd. En toen moest de ruzie met de zaal over hun thuisstaat Texas nog komen: “You think we can’t drive bikes? We can drive bikes ánd ride horses!” Kortom: de praatjes tussendoor komen het concert niet ten goede.
Net zo tegendraads als de interactie met het publiek is ook de muziek van Parquet Courts. Puntige punkliedjes worden afgewisseld met lang uitgesponnen nummers die eindigen in totaal losgezongen Sonic Youth-achtige gitaargalmen. Sommige nummers zijn grappen, andere songs lijken parodieën op een muzikaal genre. Ineens komt er een schel orgeltje voorbij, dat op de zenuwen werkt. Dan weer volgt er een strakke rocksong. Parquet Courts probeert moedwillig te verwarren, al passen ze op zich prima in het slacker-genre.
Tempo omhoog, maar geen toegift
Komt het toch nog goed met de interactie tussen band en zaal? Niet echt. Het tempo gaat tegen het einde wel iets omhoog, met pakkende nummers als ‘Sunbathing Animal’ en ‘One Man, No City’, maar de sfeer wordt nooit echt harmonieus. Halverwege de show smaalt zanger Austin Brown dat hij iemand al om een ‘encore’ (toegift) heeft horen roepen. Het laat zich raden: de band komt uiteindelijk niet terug voor een toegift.
Toch kan ik iedereen die Parquet Courts nog niet kent aanraden om hun album ‘Human Performance’ op te scharrelen in Spotify. Lekkere hedendaagse rock, die extra goed verteerbaar is omdat de mannen er niet voortdurend doorheen sneren en klagen. Dat zouden ze vaker zo moeten doen.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
Reageer op "Parquet Courts rockt tegendraads en zoekt ruzie"