Gebroken

Gebroken

Ze zijn allemaal gekomen. Haar man knijpt nerveus zijn handen in elkaar. Elke vinger draagt een getatoeëerde letter. Hij haalt om de paar seconden zijn neus luidruchtig op. Zijn broer zit naast hem. Hij legt af en toe zijn gespierde arm om de schouders van haar man. Zijn kaalgeschoren hoofd is volgeschreven met voetbalwoorden in rood en wit.

Beide dochters zijn er ook. Hun geblondeerde haren zijn identiek geknipt. Ze malen hun kauwgom tussen tanden en kiezen terwijl ze met een plastic schuifapparaatje nieuwe sigaretten schuiven. Hun kinderen scharrelen rond, springen op en af de stoelen in de wachtkamer en zitten elkaar achterna. Vijf zijn het er. Als het geschreeuw te luid wordt, schreeuwen de blonde moeders terug. De buurvrouw is net binnen gekomen. Ze neemt vier stoelen in beslag. Twee voor zichzelf, twee voor haar tassen.

Te midden van de mannen, vrouwen en kinderen staat haar scootmobiel. Hij kon precies door de deur van de wachtkamer. Het wiel van de scootmobiel leunt tegen een van de stoelen. Zij hangt in het zadel. Haar grijsblonde haren liggen vastgeplakt op het kleine hoofd. Lijf en leden passen niet op het zadel. Het steekt aan beide kanten uit. Haar pastelroze joggingbroek, uniform van de vrouwelijke familielijn, heeft sleetse plekken rond de knieën. Over het stuur hangt haar arm. Ze houdt haar pols vast want daar zit de zere plek. Een dikke pols, een kapotte knokkel.

“Ik heb die vent een poffert verkocht”.
De arts, zo groen als gras, kijkt haar vragend aan.
“Een knal voor z’n kop…..zo” en ze beweegt haar vuist in de richting van de arts. Geschrokken trekt hij zijn hoofd weg. Schor gelach vult de onderzoekskamer.
“Motten ze niet tegen mijn wagen aanlopen“ en ze wijst naar haar scootmobiel.
“En toen kwam z’n vrouw er ook nog bij met d’r grote smoel….die kreeg ook een poffert”.

Haar man en broer knikkend instemmend, de kleinkinderen hangen juichend aan haar scootmobiel.
“En nou heb ik mijn hand gebroken”.
Zo groen als gras trekt en duwt aan haar vingers.
“Aaauwww! Oprotten jij”.
“Ja, ik moet u toch even onderzoeken mevrouw”.
“Maak maar een foto. Dan ken je het ook zien”.

De gipskamer is bomvol. Man, broer, dochters, kleinkinderen, buurvrouw….ze volgen haar op de voet. De scootmobiel wordt nu bestuurd door de oudste van de vijf. De overgebleven vier rennen erachteraan en springen er op en af. Ze rijden in en uit de kamer en maken vaart op de gang. Haar man meet de tijd.

Zij zit op het ziekenhuisbed. Rood gips wordt langzamerhand hard. Dochters ondersteunen haar, buurvrouw, man en broer staan naast het bed en kijken toe.
“Heb ik morgen wat te vertellen op de school van die kleine”.
Haar man knikt. Hij legt zijn arm om de schouders van broer.
Zijn hand hangt er losjes bij. BARB staat er van pink naar wijsvinger.

“Hee zuster……..
Ze kijkt op.
Hij zet zijn beide vuisten naast elkaar zodat de letters op zijn vingers goed te lezen zijn.
EQUE staat op de andere vingers geschreven.
Een hoestbui eindigt zijn schorre bulderlach.