Ik denk wel eens dat ik me te druk maak over dingen die andere mensen schijnbaar helemaal normaal vinden. Al een paar dagen zie ik berichten over een appartementje in de voormalige houthaven van een kleine 15 miljoen. Het is ongeveer 1440 vierkante meter. Je zou je toch je ogen uit je kop schamen als je daar de hele tijd over moet roepen. Of dat het zo goed gaat met Amsterdam omdat de grachtenpanden in de aanbieding zijn vanaf een miljoen of vijf.
Bovendien is er de angst dat al die prachtige grachtenpanden leeg blijven staan. In Londen schijnt dat ook zo te zijn. Je durft bijna niets meer te zeggen als je zoiets niet kan betalen. Nou, ik kan dat niet. Ik kom er eerlijk voor uit. Waar ik me ook kapot over zou schamen is als ik met een schip van plusminus 150 miljoen moet varen enkel en alleen voor de aardigheid. Ik zou me ook schamen als ik de journalist zou zijn die daar een lovend stukje over moet schrijven. Vroeger hielden de mensen met zo een berg geld hun mond nog een beetje over dat soort aankopen. Maar tegenwoordig loopt iedereen er maar van alles uit te schreeuwen. Het is toch een raar idee en de verhoudingen zijn een beetje zoek als je moeder minder hulp krijgt omdat er bezuinigd word. Of je moet een huis buiten de stad zoeken omdat er in de stad geen woning meer te krijgen is door al dat poenerig gedoe.
Waar ik me trouwens ook kapot aan erger is die reclame van Airbnb. Je ziet een foto van iemand op vakantie in een of ander ver land en daar staat dan bij, fijn dat is betaald omdat ik mijn huis laat verhuren door Airbnb. Of ze hebben een nieuwe auto gekocht en dat is dan betaald door hun extra kamer die ze verhuren. Verderop bij mij in de straat is ook een appartement wat regelmatig word verhuurd en de herrie is niet van de lucht. Alle buren betalen mee ten koste van hun nachtrust.
Waar ik me ook steeds meer aan ga ergeren is aan al die vintage ingerichte cafés en restaurants. Laatst zat ik weer in zo een tent met allemaal van die oude bende. Weer dat zigeunerinnetje aan de muur. Allemaal oude schoolbanken en oude keukentafels. Of van die leunstoelen met twee losse kussens. In het begin van de jaren zeventig heb ik al dat spul al bij het grofvuil gezet en nu komt het door de achterdeur toch weer binnen. Net zoals breien, bingo, haken, wollen truien, vesten en allerlei andere kleding die ik in de jaren zeventig gelijk met die meubels weg heb geflikkerd. Nou weet ik zelf ook wel dat er dingen zijn op de wereld die veel en veel erger zijn en dat ik me daar druk over zou moeten maken. Maar maak u geen zorgen daar maak ik me ook druk over.
Dit zal wel een beetje een zeikstukje zijn maar ik maak me daar druk over. Ik maak me ook druk over het feit dat al die feestdagen er weer aan komen en waar ik me ook nog druk over kan maken is dat een wethouder 55 miljoen kwijt kan raken. Dat zou ik als kleine ondernemer eens moeten proberen.
twee reacties op "Ik maak me druk. Mag het?"
http://www.parool.nl/parool/nl/4041/AMST..