AmsterdamCentraal.nl

Ik heb niets met geloof en ik geloof ook niet dat de mens op een of andere manier voortleeft na de dood. Behalve dan in mijn of andere mensen hun hart of hoofd. Maar op de begraafplaats aangekomen gebeurde er toch iets mystieks met me, al was het alleen maar door de prachtige verlichting, de vuren, de lantaarns die her en der in het donker over de begraafplaats waren verspreid. Er speelden mensen piano tussen de graven. Er was een band die zigeunermuziek speelde. Er waren mensen die liederen zongen. En wij dan 32 dichters met een witte paraplu en een gedicht op een kaart die we aan de mensen mee mochten geven.

Maar het belangrijkste er waren duizenden mensen die bij de graven van hun dierbaren waren. Ik heb het gedicht tientallen keren voorgedragen die avond en aan telkens weer nieuwe mensen. Het was een bijzondere ontroerende ervaring. Ik beschouw het als een eer dat ik er aan deel mocht nemen. Ik wil Jos van Hest  en al de mensen van de Oosterbegraafplaats erg bedanken voor al het werk dat zij gedaan hebben. Natuurlijk wil ik ze ook bedanken dat ik mee mocht doen.

Als u er dit jaar niet bent geweest schrijf het in uw agenda voor volgend jaar. Een prachtige belevenis die mij nog lang zal heugen. Hieronder mijn gedicht dat ik mocht voordragen. 

Ik zou 

Ik zou mijn handen op je oren willen leggen

Als een schelp, zodat je mijn stem weer hoort

Ik zou je ogen willen bedekken 

Zodat het duister niet je oog verstoort

Ik zou je vast moeten houden

Zolang, zolang als nodig is

Ik zou je tranen willen proeven

Je lippen kussen, je dragen als een kind

Ik zou je hart nog moeten horen 

Je lach, je stem, je voetstap op de trap

Ik zou je lichaam willen zien

Alsof je niet weg bent, maar