Deel 2 (lees deel 1 hier)
Het is tegen 02.00u als een van de Turken woedend op ons afloopt. De airconditioning kan niet uit op zijn kamer en de verwarming niet aan. Mohammed ziet hier een leermoment in. “Kijk Stefan, dit wordt een omboeking. We openen Lodgegate weer, dan ga je naar het bed icoontje, dan klik je op het kameroverzicht en dan” Baf! Vlakke hand op de balie. Scheldend en tierend wordt een andere kamer geëist. Ja meneer, daar zijn we nu precies mee bezig, zegt Mohammed. En: “U krijgt een veel mooiere kamer die normaal erg prijzig is.” Tot mijn verbazing gaat de gast redelijk tevreden naar zijn nieuwe kamer.
Om 03.00u ben ik hondsmoe aan het worden. Het hotel wordt rustiger, het zoemen van de klimaatbeheersing valt nu pas op. Buiten trekt de oostenwind aan. De laatste stonede gasten komen Snickers en chips scoren. Ze grinniken en Mohammed laat ze steevast een euro te veel betalen. Die gaat in de zak, een broodnodige aanvulling op de negen euro bruto per uur. In het gure weer roken we twee sigaretten achter elkaar, Mohammed en ik. “Ik leg je het ontbijt buffet straks uit. Maak er gewoon een foto van en je snapt woensdag precies waar alles moet staan.” Het stelletje loopt voorbij en groet ons.
Mohammed vecht tegen de slaap. Ik ook. Het is vijf uur geweest en hij legt uit dat een kort slaapje funest kan zijn. Hij is wel eens in slaap gevallen en toen werd hij gelukkig wakker gemaakt door een gast, niet door iemand van de eerste dagploeg om 07.00uur. “Je wordt heel beroerd wakker en je loopt hopeloos achter op je schema. Nee, een half uur slapen lukt niet. Je slaapt door alles heen. Ik heb eens mijn telefoon op mijn oor gelegd, mijn wang plat op het bureau, wekkergeluid op zijn hardst. Hielp niet.”
Als de bakker geweest is, flikkert Mohammed in rap tempo kaas, vleeswaren, komkommerplakjes, croissants en diverse bolletjes in schalen en manden. Ik maak drie foto’s. De eieren hebben anderhalf uur gekookt. Foutje. De eerste verkreukelde gasten dienen zich aan. Ze checken uit, ze willen eten of informatie. Mohammed is niet dienstbaar meer. Dit is het moment om geen werk meer te verrichten en alles voor rekening te laten komen van de dagploeg. Die druppelt binnen. Na een korte overdracht staan we rokend in de regen. Het is 07.15uur. “Stefan, succes woensdag. Er zal niemand zijn om je in te werken maar je redt het wel.” Ik ben murw. Ik kan geen woord uitbrengen. “Ik maak me wel een beetje zorgen om de zaterdag. Die is altijd, ehm, wat chaotisch tot 07.00uur. Maar je redt het wel.”
Koud tot op het bot fiets ik met polaire tegenwind terug naar mijn tijdelijke onderkomen aan het Javaplein. Met kleren aan ga ik in bed liggen. Ik lees mijn mail. Twee afwijzingen en spam. Een sms’je: heb je nog interesse in een paar uurtjes werk per week in een smartshop? Laat ik dat gaan proberen. Een volgende krocht.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
Reageer op "De krochten van de arbeidsmarkt (deel 2)"