Ook dit jaar wordt de stad weer overspoeld met eerstejaarsstudenten. Nostalgie golft dan door me heen. En mooie herinneringen aan mijn eigen studententijd. Toen waren er nog beurzen renteloze voorschotten. Waar je uiteindelijk maar de helft van terug hoefde te betalen. Studie was feest, concertbezoek, kroeg, concerten, de liefde, actievoeren tegen van alles en nog wat. Tussendoor nog even dat diplomaatje halen.
Nu is dat anders. Die arme kinderen worden gelijk uitgeleverd aan de woekeraars met rentedragende leningen. De studie is een achtbaan vol hindernissen, obstakels en onzekerheid.
Grote hordes studenten worden opgehokt in depressieve gebouwen, zoals aan de Wibaustraat of op het Roeterseiland. De architectuur vaan de onderdrukker. Met keiharde selectiemechanismes. Examens, assesments, werkstukken. scripties, stages. Surivival of the fittest. Cynisme en een over mijn lijk mentaliteit zijn de belangrijkste mechanismes om in deze hedendaagse jungle te overleven. Een stressvol bestaan en een leven vol onzekerheid.
Dat er dan toch nog studenten zijn die naast deelname aan deze rat race zich inzetten voor goede doelen. Zoals het helpen van ouden van dagen. Kijkt U maar naar dit filmpje https://youtu.be/Nf2gQvYYCGg
Dan licht je oude cynische hart toch weer een beetje op.
Voor mensen met rijke ouders, voor mensen uit de hogere kringen ligt dat natuurlijk anders, die hebben hun eigen verenigingen en hun eigen riten. Die ze liever geheim houden. Een bevelende toon hebben ze van nature. Kijk maar naar deze klassieker https://youtu.be/s5IZEK41UP
Wat een ongelofelijke naaierij van een generatie zonder toekomstperspectief die deze luxe levensstandaard zelf nooit zal mogen meemaken. Blij dat ik geen student meer ben.