Ik weet ook wel dat die zebrapaden op de weg helemaal nergens op slaan. Net zoals bordjes dat je ergens niet mag parkeren of mag fietsen. Of wat voor verbodsbordjes dan ook. Het slaat in ieder geval in Amsterdam allemaal nergens op.
Ik wandel veel door de stad. Althans als je het wandelen kan noemen. Ik durf te zeggen dat de favoriete parkeerplek van een hoop automobilisten op of half op het voetpad is. Vooral van allerlei ladende en lossende vracht- of bestelauto’s. Vaak ben je gedwongen om over het fietspad te gaan waardoor je je de woede weer op de hals haalt van fietsers en brommers. Maar ja, dat maakt ook niet veel uit want die zijn ook kwaad als ze op het voetpad fietsen.
Dus dat regels in Amsterdam voortdurend met voeten getreden worden is zelfs bij mij door gedrongen. En dat de openbare ruimte vooral bestemd is voor degene met de grootste bek en het meeste maling aan zijn medemensen is ondertussen ook bekend. Maar wennen doet het toch niet echt.
Nu las ik in de krant de er bij de gemeente mensen zijn die in hun onmetelijke wijsheid zeggen dat we het zebrapad maar moeten afschaffen. Met als motivatie dat fietsers toch niet kunnen stoppen, want het is te druk. Ik weet het niet hoor, maar vaak heb ik het gevoel dat ik achterlijk ben. Wat ik volgens een steeds groter wordende groep mensen ook ben. Maar het lijkt wel alsof sinds de aanleg van al die fietspaden, vrije tram- en taxibanen en wat voor banen dan ook de chaos voor voetgangers alleen maar groter is geworden. En ook al stopt er bijna helemaal niemand meer als je staat te wachten voor een zebrapad, het geeft toch een soort van veilig idee. Vaak moet je je als een soort blinde kamikazepiloot voor het aanstormde verkeer gooien anders kom je nooit aan de overkant. Het voordeel aan zo'n actie is dat je vaak wel een hoop nieuwe scheldwoorden kan leren. Want de vloeken en kreten zijn niet van de lucht en ik moet zeggen sommige zijn echt bijzonder origineel.
ik weet niet hoe het met jullie is, maar mij geeft zo een zebrapad toch een beetje het idee dat je daar mag lopen. Dat je het recht hebt om op die plek over te steken. Het recht dat je bijna nergens anders in de stad meer hebt. Een plek dat je op een beetje veilige manier van A naar B kan lopen. Zo een plek. Zonder hindernissen. Zonder allerlei rotzooi als reclameborden en geparkeerde fietsen, brommers, scooters, puinbakken, steeds verder uitdijende terrassen en winkel voorraden of wat dan ook voor je voeten.
Nee, gewoon een paar zwart/witte strepen op het prachtige zwarte asfalt van mijn stad.
Gelukkig heb ik de LP Abbey Road nog zodat ik af en toe naar de hoes kan kijken.
Binnenkort gaan ook de stoplichten weg, want er stopte niemand en verdwijnen de ijskasten omdat de gletsjers in rap tempo smelten.
En het zou me ook niets verbazen als ik nu echt een wethouder op ideeën breng.