Amsterdam wordt steeds voller. Vorig jaar groeide de stad met 12.000 nieuwe Amsterdammers. Planoloog Zef Hemel voorspelt dat er twee keer zoveel Amsterdammers komen. Daar is niet tegenop te bouwen. We zullen ruimte voor die groei moeten maken. Het moet uit de lengte of breedte komen.
Een van de mogelijkheden is dat we kleiner gaan wonen en meer gebruik maken van de openbare ruimte en voorzieningen in de buurt. Enkele jaren geleden hield Groen Links als een inspirerend pleidooi voor ‘ruimte durven delen’. De openbare ruimte als een groot woonerf.
Belangrijk is dat je dat wat je nodig hebt in de buurt kan vinden. Sportvoorzieningen, gezondheidszorg, parken, scholen, ontmoetingsplekken en plekken waar je even heerlijk niets hoeft te doen. Allemaal in je directe omgeving.
Wetenschappers hebben het over de buitenruimte als ‘shared space’; de openbare verblijfsruimte wordt ingedeeld als mensenruimte en wordt niet geïnterpreteerd als verkeersruimte. Het gaat daarbij om het verbeteren van de leefbaarheid en de ruimtelijke kwaliteit. Als die gedeelde ruimte ook echt van iedereen is, dan is dat een prachtige gedachte. Helemaal Wim Zonneveld’s ‘Het Dorp’.
Jammer genoeg wordt die openbare ruimte vaak snel weer geannexeerd door geparkeerde fietsers en scooters, plantenbakken, terrassen, bankjes, bestelbusjes en zelfs complete hotelboten. Elke vrije vierkante meter gaat ten onder aan ‘landjepikkers’, waardoor de ‘shared space’ als snel ‘my own private space’ wordt. En, waag het eens er iets over te zeggen. Ik heb er geen oplossing voor. Zoals Pascal van Noord op zijn tegeltjes schrijft: ‘handhaving is het sluitstuk van heel wat plannen die niet overtuigen’.
Voorlopig blijf ik nog in ons grote huis wonen met ons eigen dakterras, mijn eigen stoeltjes en mijn eigen vetplantjes…
Foto: Menno Heslinga (Twitter)
twee reacties op "Ruimte maken door ruimte durven te delen"
Nu we sinds laatste Balkenende + Rutte (2x) een grote ruk naar rechts hebben gemaakt (laten we eerlijk zijn vooral om de besteedbare centen) moeten we in luttele jaren naar een "participatie-maatschappij" met gewenste bemoeizorg door gratis mantelzorgers. Weg individualisme, Dat verstaat zich niet met de voordien gekweekte situatie waarin buurtcentra en verenigingssteun zoveel mogelijk afgeschaft werd. Een schip moet je langs geleidelijke lijnen sturen. Een roer is niet om mee te roeren.