In heel Amsterdam probeert de gemeente de aantallen straatmuzikanten terug te dringen. Dat lukt ze volgens mij aardig want je ziet er steeds minder. Ook op het Centraal Station zie je en vooral hoor je weinig straatmuzikanten de laatste tijd. Persoonlijk vind ik het niet erg. Ik kreeg spontaan uitslag als ik weer omver werd geblazen door een zigeunerorkestje, een gitarist met een gitaar met twee snaren, een draaiorgel dat niet van zijn plek kwam of een andere vorm van kabaal waar ik nooit om gevraagd had. Maar ik ben een zeikerd en dat is me al vaak verteld. Mijn verbazing was groot toen ik las dat er op het centraal station een vleugel is neergezet. Hij staat er natuurlijk al een paar maanden maar ik dacht even dat het een tijdelijke bevlieging was. Maar dat is niet zo. Het is zelfs zo dat de NS op veel meer stations een vleugel neer gaat zetten. Alsof er geen herrie genoeg is op een station.
[Klik voor hele afbeelding]
Zelf kom ik niet vaak op het centraal want wat moet een Amsterdammer daar. De stad verlaten? Een andere stad bezoeken? Ergens anders heen gaan om leuke mensen te ontmoeten? Veel leuker dan hier kan het toch niet worden. Dus ik zal er niet zoveel last van hebben. Het vervelende aan een piano is wel dat daar vaak pianisten achter gaan zitten. Of mensen die denken dat ze pianist zijn.
Doordat ik regelmatig in cafés vertoef waarbij in sommige gelegenheden ook een piano staat, is mijn ervaring dat als iemand zegt mag ik één liedje spelen dat hij/zij dan voorlopig niet achter de piano vandaan komt. Of de pianist in kwestie nou goed of slecht kan spelen, als ze eenmaal achter dat toetsenbord zitten dan zijn ze zo overtuigd van hun eigen kunnen dat ze er voorlopig niet achter vandaan komen. Met het gevolg dat ze maar door blijven spelen. Ik zat eens ergens en daar zat een jongen die kon alles spelen. Je hoefde maar een titel van een liedje te noemen en hij speelde het gelijk. Hij presteerde het zelfs om liggend op de grond terwijl zijn handen net het toetsenbord haalde een lied te spelen. Erg knap. Maar toch na een paar nummers ontstond er in de volle kroeg irritatie. Vooral ook omdat de jongen, ook na veel aandringen, niet van de piano af te slaan was.
In de bibliotheek aan het Oosterdok staat er één in de centrale hal. Daar is het probleem dat je door de open structuur van het gebouw je het pianospel door het hele gebouw hoort. Dat is niet erg als het mooie muziek is. Maar als er een amateur achter zit zie ik de meerwaarde niet waarom dat door het hele gebouw te horen moet zijn.
Van de week was er een onderwerp op AT5 waarbij een journaliste haar gast graag even op de piano op het Centraal wilde laten spelen. Maar er was al iemand bezig. Hoe de journaliste ook vroeg en bedelde of haar gast er even op mocht, al was het maar voor enkele minuten, de man was niet te vermurwen hij speelde stug door.
Het bordje 'Don't shoot the pianoplayer' hing vroeger vast niet voor niets in saloons.
Foto: Andreas Strubin
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
zeven reacties op "De piano op het Centraal Station"
Dat het een blijvend publieksspeeltje moest worden heb ik toen niet voorzien en dat is misschien niet zo'n goed idee, hoewel ik er niet bozig om zal worden. Je bent daar immers toch altijd vluchtige passant op weg naar iets anders wat wel leuk is. Niet zo'n mopperkont worden Ronald, dan word je nooit nachtburgemeester
Zelf speel ik daar ook af en toe en dat vind ik leuk om te doen en zeker als mensen het mooi vinden wat ik speel dus blijven luisteren. Helaas zit die meneer er ook regelmatig waar eerder over gesproken is. Die in nog met geen moker achter die piano weg te krijgen en blijft moedwillig zitten om een ander te jennen! Zo zijn er trouwens meer hoor en die verzieken de gehele sfeer daar. Dat is erg jammer!
Hoog tijd niet iemand niet langer dan een kwartier of 20 minuten mag spelen! Dit wekt irritatie op! En dat is heel erg jammer en lijkt mij niet de bedoeling.