Een paar toeristen fietsen naar het monument van Jan Wolkers en staan daar even stil. Op het monument liggen verwelkte rode rozen. Net erachter gele tulpen, nog in cellofaan. Een klein geel plantje ligt omgevallen tegen het bord 'Nooit meer Auschwitz'.
Er bestaan snode plannen om van dit park een megalomaan herdenkingscircus te maken. Een publieksattractie met honderdduizenden bezoekers. En de bewoners? De natuur? De bomen? De planten? De Dieren?
Tja. Aan het hek om het park hangt een doek dat hiertegen protesteert. Maar dat weten de toeristen niet. Ze gaan op een bankje naast het monument zitten. In gedachten verzonken kijken ze voor zich uit. Onder de indruk. Ze laten de rust en de sfeer van het monument op zich inwerken.
Naast hun bankje staat een bordje met een gedicht dat dit park bejubelt. Maar het gedicht is overgeplakt. Met een oproep voor een demonstratie om het nabij gelegen Oosterpark te redden. Want daar wil men 400 bomen omzagen. Wat is dat toch? Waarom wil de gemeente niet luisteren? Heeft de gemeente een hekel aan mensen?
Goeie vraag.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
Mijn mening is dat Amsterdam gepast, respectvol en stil haar verleden van de periode 1940-1945 moet bewaren. Met deze twee locaties, en het Verzetsmuseum en het monument van de Dokwerker op het Jonas Daniël Meijerplein is de herinnering aan ons recente oorlogsverleden in de binnenstad wel voldoende uitgedrukt. De Musical Anne, waarvoor de mensen die er wel brood in zagen een speciaal theater hebben gebouwd, ging in mijn ogen al voorbij de grens. Ik vroeg mij al af hoe Anne Frank er zelf tegenaan zou hebben gekeken, toen haar portret op tientallen meters hoog en breed formaat op Overhoeks reclame hing te maken. Men heeft van het meisje een icoon gemaakt en een kassamagneet, terwijl uit haar schrijven een zelfbewust maar bescheiden karakter spreekt. De ronkende ster-spotjes die ervoor door de ether gaan tekenen deze tijd, materialistisch, niet het soort beeld dat de tiener voor ogen stond als ze eraan dacht hoe het zou zijn als de oorlog voorbij was. Laat het Wertheimpark maar zoals het is, klein, bescheiden, waar alleen mensen door het hek gaan die doelbewust op zoek naar bezinning zijn.