Gisteren viel me het weer wat tegen. De weermannen en vrouwen zijn de laatste tijd toch te vaak optimistisch, ze moeten wat aan hun tv-populariteit doen na de moessons van de augustusmaand en beloven ons net iets te vaak “heerlijke nazomerdagen met temperaturen ruim boven de vijfentwintig graden”. Ik mis de pittige discussies die ik daarover met mijn broer kon hebben - mijn broer was de eerste weerman op de Nederlandse zwart-wit tv, toen nog NTS. Hij mocht alleen nog maar met zijn hand in beeld, zijn rechterhand die hij zweven liet boven projecties van weerkaarten met kronkelige isobaren.
NPO Radio 1 berichtte: “Prinses Laurentien duikt in de Amsterdamse gracht!”. Ik dacht, ook zij moet telkens wat doen om haar status waar te maken - als je de keus hebt tussen twee kwaden, de icebucket challenge of de City Swim, kan ik haar keuze wel begrijpen. Lekker puh naar Maxima.
Ik keek de grijze dag eerst even aan en stelde het besluit richting Amsterdam te reizen nog even uit. Niet dat ik ook door de grachten wilde zwemmen hoor, er lagen twee uitnodigingen in het kader van beeldende kunst en muziek. Het enthousiasme om in de gracht te springen heb ik nooit zo begrepen, behalve van Ajax supporters dan, die doen alles om hun aanhang te betuigen. Vroeger waren de Amsterdamse grachten zo smerig en stonken zo verschrikkelijk dat de rijken in de warme maanden de wijk namen naar hun buitens aan de Vecht en de Amstel. Er is de laatste decennia gelukkig veel verbeterd wat vervuiling voorkomt, maar om het nou als zwemwater te zien... Tegenwoordig wordt misschien wat minder in de gracht gepist maar er is toch het nodige onwelriekends dat van de kaden in het water spoelt.
De avond valt en NPO Radio 1 houdt ons op de hoogte van wat er allemaal aan schokkends gebeurt in de wijde wereld en voor onze voordeur:
“Er is in Amsterdam een vrouw in het IJ gesprongen om naar de overkant te zwemmen!”.
Een stunt van Prinses Laurentien? Nee, dat kan haast niet want de City Swim is pas zondag en bovendien zou de NPO dan haar naam hebben genoemd. We worden niet wijzer over de achtergrond, raken juist in verwarring: de vrouw zou de pont hebben gemist en uit pure frustratie daarover besloot zij dan maar zelf naar de overkant te zwemmen. Om de pont in te halen of er zelfs voorbij te sprinten en aan de overkant te zegevieren?
Minstens elk kwartier vertrekt een pont van CS en Noord-Buiksloterweg, alleen iemand die het IJ in minder dan tien minuten overzwemt kan 't wachten op de pont verslaan. Ranomi Kromowidjojo zou in deze uitdaging nog een kansje maken. Maar Ranomi zwemt op zondag in de gracht, waarom zou die een dag tevoren het IJ gaan overzwemmen?
Nee, het is een naamloze vrouw en niet eens zo'n goede zwemster. En heeft ze geen tas, geen papieren, of tenminste haar onmisbare smartphone bij zich? Wat wacht haar toch zo dringend aan de overkant dat iedere minuut telt?
We moeten er naar blijven raden. Het kan alleen maar de liefde zijn, denk ik. Verliefdheid is een staat van verloren zinnen door de bezetenheid voor één persoon die heel de geest vervult. Als het alleen maar een dwaze daad voor een minuut in het focus was, is het zo treurig. Het journaal van acht uur heeft ze niet eens gehaald. Nee, ik koester de gedachte dat er liefde in het spel was. Aan de overkant wachtte iemand - en ondanks risico overvaren te worden door een passerend schip, kon ze niet anders dan druipnat als verzopen katje in diens armen vallen. Lijkt me een heerlijke onlogica.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
Reageer op "City Swim"