De Rolling Stones vind ik al bijna mijn hele leven de beste band die er is. Ik heb vele concerten van ze gezien, met als hoogtepunt het concert in Paradiso in 1995. Ik verzamelde hun platen en later de cd’s en las alle artikelen en interviews die ik te pakken kon krijgen. Ik zag alle programma’s op tv die ook maar een beetje aandacht aan de Stones besteedden en draaide ook nog vaak hun platen. Ik kon natuurlijk al de liedjes meezingen. Ik dacht dat ik er nooit genoeg van zou krijgen.
Zelfs ben ik nog eens begonnen om een boek te schrijven waarin de liedjes van de Stones een leidraad zouden zijn met dezelfde gebeurtenissen in mijn leven. Ik was al een aardig eindje gevorderd met schrijven, toen Boudewijn Büch een boek uit bracht met de titel 'Brieven aan Mick Jagger'. De opzet van het boek kwam overeen met die van mij. Ik ben toen maar gestopt. Tegen Büch kon ik niet op.
Maar na vele jaren ging ook de glans van de Stones wat doffer worden. Ik draaide hun platen nog wel maar toch werd het minder. Na een tijd gaf ik zelfs mijn platen weg en deed een hoop boeken die over hen gingen ook weg. De stapels T. Shirts die ik in de kast had liggen met prints van de Stones werden door mijn zoon in zijn puberjaren vakkundig af gedragen.
En dat gezeik van welke band nou het beste was -The Stones of The Beatles- kwam me ook danig de keel uit en daar wilde ik ook niet meer aan meedoen. Al moet ik zeggen dat dat gedweep van een hoop Nederlandse bands met The Beatles me altijd danig is blijven irriteren. En toen ik Henny Vrienten eens in Zomergasten met een stalen gezicht zag verkondigen dat hij, Henny Vrienten dus, Mick Jagger maar een pedant aanstellerig mannetje vond. Toen kon ik ook niet nalaten om onder de tafel te vallen van het lachen terwijl ik uitriep, moet je horen wie het zegt. Maar verder was het fanatieke er bij mij een beetje af.
Toch, als ik ze nu zo af en toe weer voor bij zie komen op tv, dan denk ik toch elke keer weer van goh, wat is die muziek toch goed. En hoe houden die lui dat zo lang vol. Zelfs Keith Richards komt weer een beetje gezond over.
Verleden week was ik bij het open podium in de OBA op de Oosterdokskade bij een poëziemiddag. Ik had daar enkel gedichten voorgedragen. Na mij kwam een man die columns schreef. Hij begon met een column die ging over het feit dat volgens hem de Stones zo vreselijk slecht waren en The Beatles zo verschrikkelijk goed. Dat deed hij niet zachtzinnig. Toen plotseling was het er weer. Het fanatieke. Ik dacht, man rot toch op met dat gelul over die watjes. Alsof die John Lennon zo een lekker mannetje was met zijn peace en love maar wel, volgens de geruchten, elke terroristische beweging sponsoren. Met bomaanslagen en al. Street Fighting Man klonk hard in mijn oren. Maar natuurlijk ben ik niet het podium op gestormd om de man zijn mond te snoeren. Nee, ik genoot van het kwade gevoel en heb toen ik thuis was heb ik op You tube even Sympathie for the Devil en Midnight Rambler opgezocht. The Stones the greatest Rock and Roll band in the world. Nog steeds.
Foto: , Wikipedia
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
The Stones For Ever, voor mij kan Queen hier ook niet tegenop.