Wij Nederlanders zijn in de wereld befaamd om onze wijzende vingertjes, ze wijzen naar alles wat in onze ogen niet deugt. Helaas letten we er nooit op dat de andere drie vingers van die wijzende hand naar onszelf gericht zijn. Eigenlijk is het kleine Nederland niet anders dan grote broer Amerika, dat zich sinds WO2 als politieman voor de wereld ging gedragen.
In feite zijn wij natuurlijk in de eerste plaats vooral handelsland, waarvoor het zakendoen altijd op de eerste plaats staat en zelfs ook nog op de tweede en derde. "Indië verloren, rampspoed geboren" werd er geroepen na de capitulatie van de Japanners. Onmiddellijk (jawel, onder onze socialist bij eminentie Willem Drees!) werd door ons arme land, dat met Marshallhulp probeerde op te krabbelen uit de na-oorlogse chaos, een leger naar de Oost. gestuurd. Blijkbaar was de afschuw van de oorlogsgruwelen toch niet zo groot meer in het jaar 1947 als aanvankelijk werd gedacht. De meeste van de beslissingen werden genomen op zakelijk instinct, ook nu nog. Ook de verkeerde.
Een half jaar geleden leek heel Nederland begaan met de in Siberië gevangen genomen mensen van de Arctic Sunrise. Mensen zonder eigenbelang die het waagden zich tegen grootaandeelhouder Poetin van Gazprom te verzetten, omdat ze vinden dat de kwetsbare Poolzee beschermd moet worden tegen niets ontziende exploitatie. De sympathie van het Nederlandse publiek en de media leek toch vooral te liggen bij Greenpeace dat, niet voor eigen gewin maar uit passionele betrokkenheid bij natuur en milieu, de aandacht van de wereld wilde vestigen op het feit dat onze verslaving aan brandbare delfstoffen steeds minder beperkingen duldt.
Nu gaat het wat minder goed met de zekerheid van economische opbrengsten, waarmee de sterke betrokkenheid van ons land bij petrochemie en aardgas ons al sinds de jaren zestig heeft verwend. We kregen een halve eeuw de tijd voor het omschakelen van fossiele brandstoffen op duurzame energie, maar lieten die voorbijgaan zonder die voluit te benutten. Winst door schaarste is een grote verleider voor de koopman en de politiek, die zelden verder vooruit kijkt dan de eerstvolgende verkiezingen, lift mee. Daarnaast is de invloed op de besluitvorming door sterke lobby's erg groot. Het lijkt of we in een trein zitten die in volle vaart afdendert op de bocht we onherroepelijk uit gaan vliegen. Morgen nog niet, denkt de zakenman. Misschien overmorgen?
De raffinaderijen in de havens van Groot Rotterdam draaien 30% onder capaciteit, elke nieuwe aanvoer is meer dan welkom en heeft dus prioriteit no 1. Uitgerekend de eerste Gazprom crude oil van het Arctische platform wordt nu aangeland in Nederland. Terwijl de gijzelaars van de 'Arctic Sunrise' nog maar luttele maanden geleden in vrijheid werden gesteld en dat schip nog steeds aan de ketting ligt heeft de Nederlandse kustwacht en Rotterdamse havenpolitie de bemanning van de Rainbow Warrior III gearresteerd en beslag gelegd op dit nieuwe Greenpeaceschip dat onlangs nog voor een goodwill bezoek aanmeerde in Amsterdam Noord (lees mijn eerdere column).
Betrokkenheid bij onze onvervangbare planeet, de mensenrechten, de verbreiding van echte democratie, lijken allemaal loze woorden. Ook voor onze regering van socialisten en liberalen in hun innige Haagse omarming. Moet Willem Alexander soms straks opnieuw het glas heffen met Wladimir Poetin als passend gezelschap? Of raken we er eindelijk van doordrongen dat er situaties zijn waarin economie ondergeschikt moet blijven aan ons bestaan. Als we voor louter geldelijk gewin het milieu blijven schaden blijft ons een uitgewoonde planeet, waarin de economie er echt slecht voor staat.
Naschrift
De Dag van de Arbeid hebben we al jaren geleden afgeschaft en intussen heeft zelfs Amsterdam de Partij van de Arbeid weggedaan.
Voorstel, laten we met de tijd meegaan: 1 Mei – Dag van de Aarde.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
drie reacties op "Wijzende Vingertjes en de Dag van de Arbeid "
Maar wanneer we elkaar daarover net als twee onnozele Kamerleden elkaar daarover in de haren vliegen gaat de essentie verloren. Dus laten we wijzer zijn.
Met de rechtsgang Russische stijl in Moermansk en een Nederlands schip dat al een half jaar aan de ketting ligt is het ongehoord dat de allereerste Gazprom Arctische crudeoil door een Russisch schip in Nederland moest worden verwelkomd. Het mankeerde er nog maar aan dat minister Kamp niet met een muziekkorps op de kade stond. Er zijn in de geschiedenis van de Nederlandse scheepvaart minder omstreden ladingen besmet verklaard.
Het gaat erom dat Nederland een bloedeloos milieustandpunt heeft. Dat geldt zowel de zorg om de toekomstige leefbaarheid als de mensenrechten. Dat Greenpeace met de "Rainbow Warrior" en de "Esperanza" in actie zouden komen was du moment dat de goedkeuring voor aanlanding werd gegeven te verwachten. De principeloze houding van ons waai met alle winden mee land zal onvermijdelijk tot zulke confrontaties leiden. Wat er gebeurt is veel breder, dat moet je niet afdoen met kissebissen over of en hoeveel van de bemanningsleden gearresteerd en afgevoerd zijn en hoeveel uren wie werd vastgehouden. Harde feiten: Dat de Arctic Sunrise ondanks internationaal zeerecht nog steeds vastgehouden wordt is omdat dit schip een zware ijsbreker is. Het is in staat om goed in de gaten te houden wat Gazprom allemaal in de Arctic uitspookt. "Spionage" zegt Poetin. Ze rechtvaardigen hun niet vrijgeven van het schip met de verklaring "dat ze tijd nodig hebben om alle computerbestanden op het schip te scannen". Ondertussen ligt de machinekamer van het schip al een half jaar stil terwijl het geankerd ligt in de baai van Moermansk, met alle desastreuze gevolgen voor machines en apparatuur aan boord. Het schip is "kaltgestellt". Alles wat we hier in Nederland van Gazprom toelaten leidt alleen maar tot meerdere glorie van de macht van de oli(e)garchen in het Kremlin. Onze principeloosheid vind ik ergerlijk.
Voorzover ik heb begrepen liggen "Rainbow Warrior III" en "Esperanza" komend weekend nog in Rotterdam voor goodwill, ik hoop dat ze meer bijval van het publiek krijgen dan de commotie die de Russische tanker teweeg bracht.
Ik snap wel dat er ook nog geld verdiend moet worden, maar daaraan hoeven milieu, mensenrechten en ethiek niet ondergeschikt gemaakt te worden. Dat geld kun je ook op een andere manier verdienen, dat hebben de bedrijven die wél doen aan maatschappelijk verantwoord ondernemen wel bewezen.
Het toont aan dat al die zogenaamde economische sancties tegen Rusland feitelijk een wassen neus zijn, want als ze echt even een punt hadden willen maken was het boycotten van die tanker natuurlijk een uitgelezen kans geweest.