AmsterdamCentraal.nl

De eerste vraag die mij te binnen schiet is uiteraard hoe iemand er toe kan komen om zijn huisdier zo te behandelen. Geen geld? Wraak? Depressie? Sadisme? Politie en justitie weten het ondertussen, wij kunnen er alleen naar gissen. Een andere vraag die mij te binnen schiet is hoe het toch komt dat dit soort mensen aan honden kunnen komen. Want hoewel de overheid met maatregelen als het hondenpaspoort de de verplichte hondenchip er veel aan doet om het hondenbezit nog enigszins controleerbaar te houden, wordt het aspirant-hondenbezitters wel erg gemakkelijk gemaakt.

Impulsief
Op facebook zie ik minimaal dagelijks berichten langskomen van mensen die honden of pups aanbieden omdat de moeder is overleden, het baasje er niet meer voor kan zorgen of de kleine ineens allergisch blijkt te zijn. Via marktplaats is het een fluitje van een cent om 'no questions asked' een hondje op de kop te tikken en er zijn tegenwoordig complete televisieprogramma's om kansloze honden en katten aan een nieuw baasje te helpen. En mocht de lokale voorraad even op zijn, dan zitten er nog zat beesten op een baasje te wachten in landen als Spanje, Servië of Syrië. Precies het klimaat waarin mensen die geneigd zijn impulsieve of ondoordachte beslissingen te nemen onder druk komen staan. En dan heb ik het nog niet over de mensen die hondjes 'uit eigen kweek' onder vrienden en kennissen aan de man brengen. Kortom, de controle op de hondenstroom in Nederland zit vol gaten, of is stomweg niet opgewassen tegen het enorme, zich nog steeds uitbreidende aanbod.

Het resultaat is pijnlijk zichtbaar: mensen die eigenlijk geen honden zouden moeten hebben kunnen daar veel te gemakkelijk aan komen, bijna een kwestie van de hond om het spek binden, zou je kunnen zeggen. Natuurlijk moet je die laagdrempeligheid niets als excuus aanvoeren, iedereen is en blijft zelf verantwoordelijk hoe hij met z'n dieren omgaat, maar het is wel een kwestie om eens goed over na te denken.

Gewenning
De andere kant is dat sommige mensen in deze zaak wel erg doorschieten in hun maniakale woede. Waar mensen niet koud of warm lijken te worden van berichten over verkrachtingen, overvallen of mishandelde kinderen, is de wereld te klein als een hond niet goed te eten krijgt en wordt er op de reactiepagina van bijvoorbeeld AT5 bijna openlijk opgeroepen de dader te lynchen. Kwaad? Okay, dat ben ik namelijk ook. Maar de verhoudingen zijn wel een beetje zoek aan het raken. Steeds vaker lijkt het alsof we aan het afstompen zijn, alsof we zo vaak met allerlei vormen van geweld worden geconfronteerd dat er een vorm van gewenning plaatsvindt die zich uit in onverschilligheid voor alles wat te dichtbij komt. En die onverschilligheid evolueert; waar we vijf jaar geleden allemaal ontzet waren als er een tramconducteur werd gemolesteerd, lezen we nu niet eens meer door als we op het internet een kopje tegenkomen over een neergestoken politieagent. We schrikken een paar keer van niet alledaags geweld, in dit geval het ernstig verwaarlozen van een hond, en daarna slaat vermoedelijk de gewenning weer toe.

Deze keer uit die geschoktheid zich wel in een aantal goede dingen: veel mensen hebben spontaan initiatieven ontplooid om geld in te zamelen voor de behandeling en de opvang van Ector, zoals de onfortuinlijke hond ondertussen is omgedoopt. En natuurlijk staan de mensen in de rij om Ector een nieuw en liefdevol thuis te bieden. Hopelijk wel uit spontane dierenliefde en niet uit impulsiviteit of ondoordachtheid. Anders wordt die arme Ector er écht niet beter van.